ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ - ΠΙΠΑ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟΥ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΙ ΤΗΟΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΌ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΠΕΡΙ ΔΟΛΙΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗ ΜΕ ΧΡΕΟΣ 667.000 ΕΥΡΩ


ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ


Αριθμός Απόφασης 4/2011


ΤΟ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ


Συγκροτήθηκε από την Ειρηνοδίκη Α Μ, με την παρουσία και της Γραμματέως Χρύσας Τ.

Συνεδρίασε δημόσια στης 11 Ιουλίου 2011 για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:

ΤΟΥ ΑΙΤΟΥΝΤΟΣ: Ι Σ του Κων/νου, κατοίκου Νέας Ιωνίας (οδός ) ο οποίος παραστάθηκε στο Δικαστήριο δια της πληρεξούσιας δικηγόρου του Άννας Κορσάνου.

ΤΩΝ ΚΑΘΩΝ Η ΑΙΤΗΣΗ: 1) Της Ανώνυμης Τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «C» με έδρα το Λονδίνο Ηνωμένου Βασιλείου (Citigroup Center Canada Square Canary Wharf) και είναι νόμιμα εγκατεστημένη στην Ελλάδα Αθήνα οδός Όθωνος 8, ως ειδικής διαδόχου της C Κατάστημα Ελλάδας δυνάμει του άρθρου 16 παρ. 16 Ν. 2515/1997 σε συνδυασμό με την με αριθμό 15.975/2/12/2002 συμβολαιογραφική πράξη της συμβ/φου Αθηνών Ευγενίας Ιωάννου Φωτοπούλου νομίμως εκπροσωπούμενης, η οποία παραστάθηκε στο Δικαστήριο δια του πληρεξούσιου δικηγόρου του Άγγελου Κ 2) Της Ανώνυμης Τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία Τ Π ΑΕ, με έδρα την Αθήνα οδός Αμαλίας 20 και Σουρή 5 νόμιμα εκπροσωπούμενης, που δεν παραστάθηκε στο Δικαστήριο 3) Της Ανώνυμης Τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία με έδρα την Αθήνα οδός Όθωνος 8 νόμιμα εκπροσωπούμενης, η οποία εκπροσωπήθηκε στο Δικαστήριο δια του πληρεξούσιου δικηγόρου του Γεώργιου Κ 4) Της Ανώνυμης τραπεζικής Εταιρείας με την επωνυμία Τ M ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ με έδρα την Αθήνα οδός Ελευθερίου Βενιζέλου 25029 νομίμως εκπροσωπούμενης, η οποία εκπροσωπήθηκε στο Δικαστήριο δια του πληρεξούσιου δικηγόρου της Βασιλείου Α.

Η ενάγουσα με την από 04/07/2011 αίτηση της, που κατατέθηκε στο δικαστήριο τούτο με αύξοντα αριθμό κατάθεσης 4/2011, ζήτησε να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στο αιτητικό της.

για τη συζήτηση της αγωγής αυτής ορίστηκε δικάσιμος η αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας.

Ακολούθησε συζήτηση όπως σημειώνεται στα πρακτικά.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Με την υπό κρίση αίτηση ο αιτών ζητεί να ανασταλεί η διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης που επισπεύδεται σε βάρος του για άπασες τις ένδικες οφειλές του, μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης, επί του σχεδίου διευθέτησης των οφειλών του που περιέχονται, στην από 30.06.2011 αίτηση του που υποβλήθηκε ενώπιον του δικαστηρίου τούτου για ρύθμιση και απαλλαγή των χρεών του σύμφωνα με το Ν. 3869/2010, διότι πιθανολογείται ότι η τυχόν κίνηση της εκτελεστικής διαδικασίας θα προκαλέσει ουσιώδη βλάβη στα συμφέροντα του και ότι θα ευδοκιμήσει η αίτηση.

Η αίτηση αυτή αρμόδια και παραδεκτά εισάγεται για να συζητηθεί ενώπιον του παρόντος δικαστηρίου κατά την διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων (αρθρα 686 επ. ΚΠολΔ, 6 του Ν. 3869/2010) και είναι νόμιμη. Στηρίζεται στο άρθρο 6 παρ. 1 του Ν. 3869/2010. Είναι επίσης ορισμένη, σύμφωνα με το άρθρο 216ΚΠολΔ και αναφέρει ότι ο αιτών είναι φυσικό πρόσωπο και μη έμπορος, ότι έχει ληξιπρόθεσμα χρέη προς τρίτους που υπάγονται στις ρυθμίσεις του νόμου, ότι συντρέχει στο πρόσωπο του μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων χρεών, ότι απέτυχε η προσπάθεια εξωδικαστικού συμβιβασμού, το ύψος της περιουσίας και των εισοδημάτων αυτού και της συζύγου του από την εργασία του ή άλλες πηγές, τους πιστωτές και τις απαιτήσεις τους κατά κεφάλαιο και τόκους, οι οποίες πρόκειται να υπαχθούν στη ρύθμιση του νόμου και σχέδιο διευθέτησης των οφειλών αυτών. Επίσης αναφέρεται ότι αν συνεχιστεί η αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος των περιουσιακών του στοιχείων θα προκληθεί ουσιώδεις βλάβη στα συμφέροντα του, και





2Ο φύλλο της υπ΄ αριθμό 4/2011 απόφασης του Ειρηνοδικείου Νέας Ιωνίας (διαδικασία Ασφαλιστικών μέτρων)

πιθανολογεί ότι θα ευδοκιμήσει η αίτηση του. Πρέπει επομένως να ερευνηθεί περαιτέρω κατ’ ουσία.

Από τα έγγραφα που προσκομίζουν και επικαλούνται οι διάδικοι πιθανολογήθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά.

Ο αιτών έχει ασκήσει ενώπιον του δικαστηρίου τούτου την από 30/06/2011 αίτηση του κατά την διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας, προκειμένου να ενταχθεί στις ευνοϊκές ρυθμίσεις του Ν. 3869/2010 για την ρύθμιση και απαλλαγή από της ληξιπρόθεσμες οφειλές του έναντι των πιστωτών του. Από τους πιστωτές του οι καθών επισπεύδουν σε βάρος του αιτούντα οφειλέτη αναγκαστική εκτέλεση με βάση 1)
την με αριθμό 17120/2010 διαταγή πληρωμής του Ειρηνοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμής 2) την με αριθμό 34417/2010 διαταγή πληρωμής του Ειρηνοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμή 3) την με αριθμό 22356/2010 διαταγή πληρωμής του Ειρηνοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμή 4) την με αριθμό 117/2011 διαταγή πληρωμής του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμή 5) την με αριθμό 11306/2011 διαταγή πληρωμής του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμή 6) την με αριθμό 17858/2011 διαταγή πληρωμής του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμή 7) την με αριθμό 3.522/2010 έκθεση αναγκαστικής κατάσχεσης ακινήτου 8) την με αριθμό 3.538/2010 περίληψη κατασχετήριας έκθεσης ακινήτου για διενέργεια πλειστηριασμού 9) την από 01/09/2010 κατάσχεση εις χείρας τρίτου, για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους. Πιθανολογείται περαιτέρω ότι η συνέχιση της αναγκαστικής εκτελέσεως θα επιφέρει ουσιώδη βλάβη στα συμφέροντα του αιτούντα και ότι η αίτηση του άρθρου 4 παρ. 1 του Ν. 3869/2010 θα ευδοκιμήσει επειδή ο αιτών βρίσκεται σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων απαιτήσεων του. (οι απαιτήσεις δεν τελούν υπό αναβλητική αίρεση ή προθεσμία). Εξάλλου στη ρύθμιση του νόμου περιλαμβάνονται και οι μη ληξιπρόθεσμες ακόμη οφειλές ώστε να ρυθμιστή το σύνολο των οφειλών (βλ. Κρητικός ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων σελ. 42).

Ο ισχυρισμός των πιστωτών ότι ο αιτών εκ δόλου περιήλθε σε αδυναμία πληρωμής διότι είχε περιορισμένα εισοδήματα και δανείστηκε το ιλιγγιώδες ποσό των 667.771,50 € από πιστωτικές κάρτες και καταναλωτικά δάνεια, πρέπει να απορριφθεί σαν αβάσιμος κατ’ ουσία, διότι μόνο οι πιστωτές βαρύνονται με την απόδειξη του ισχυρισμού αυτού και δεν προσκόμισαν κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Επιπλέον ο δανειολήπτης που αιτείται τη λήψη δανείου, δεν έχει την δυνατότητα να υποχρεώνει των πιστωτή να αποδεχθεί την πρόταση του. Ιδιαίτερα τα πιστωτικά Ιδρύματα έχουν την δυνατότητα εκτός από την έρευνα των οικονομικών δυνατοτήτων του αιτούμενου δανείου (μέσω βεβαίωσης αποδοχών), να διαπιστώσουν και λοιπές δανειακές υποχρεώσεις του σε άλλα πιστωτικά Ιδρύματα ή την εν γένει οικονομική του συμπεριφορά (ύπαρξη ακάλυπτων επιταγών) μέσω του συστήματος Τειρεσίας. Δολιότητα θα μπορούσε να υπάρξει μόνο εάν ο δανειολήπτης εξαπάτησε τους υπαλλήλους της τράπεζας προσκομίζοντας πλαστά στοιχεία ή αποκρύπτοντας υποχρεώσεις που για οποιονδήποτε λόγο δεν έχουν καταχωρηθεί στις βάσης δεδομένων που αξιοποιούν οι τράπεζες, για την οικονομική συμπεριφορά των υποψήφιο πελατών τους.

Η διεκδίκηση από τον αιτούντα των δικαιωμάτων που απορρέουν από τον Ν. 3869/2010 για ρύθμιση χρεών και απαλλαγή από τα χρέη δεν αποτελεί κατάχρηση δικαιώματος (άρθρο 281 ΑΚ), διότι ο αιτών και σύζυγος του έχουν υποστεί μείωση των αποδοχών τους και ο αιτών βρίσκεται σε μόνιμη οικονομική αδυναμία να εξοφλήσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη του που είναι υπερβολικά. Επίσης υφίσταται επείγουσα περίπτωση και επικείμενος κίνδυνος εφόσον η εκτέλεση στρέφεται κατά της κατοικίας του οφειλέτη που είναι σημαντικό του περιουσιακό στοιχείο. Ο πλειστηριασμός του ακινήτου οπωσδήποτε προκαλεί ουσιώδη βλάβη στον αιτούντα οφειλέτη γιατί το προϊόν του πλειστηριάσματος θα χρησιμοποιηθεί κατά κανόνα για την ικανοποίηση του επισπεύδοντος και όχι των υπολοίπων πιστωτών του οφειλέτη που αναφέρονται στην αίτηση. Τα αντιθέτως υποστηριζόμενα από τους καθών η αίτηση πρέπει να απορριφτούν σαν αβάσιμα κατ’ ουσία.

Επομένως πρέπει να γίνει δεκτή η αίτηση ως κατ’ ουσία βάσιμη εφόσον πιθανολογείται η ακύρωση των διαταγών πληρωμής και ο κίνδυνος ανεπανόρθωτης βλάβης του αιτούντα και να ανασταλεί η αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του αιτούντος, μέχρι την έκδοση οριστική απόφασης επί του σχεδίου διευθέτησης που περιέχετε στην από 30/06/2011 αίτηση του που υποβλήθηκε ενώπιων του δικαστηρίου τούτου



3Ο φύλλο της υπ΄ αριθμό 4/2011 απόφασης του Ειρηνοδικείου Νέας Ιωνίας (διαδικασία Ασφαλιστικών μέτρων)

για ρύθμιση και απαλλαγή των χρεών του, σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 1 του Ν. 3869/2010. Η δικαστική δαπάνη πρέπει να συμψηφισθεί μεταξύ των διαδίκων, γιατί η ερμηνεία του κανόνα δικαίου που εφαρμόστηκε ήταν ιδιαίτερα δυσχερείς.



ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Δικάζει κατ’ αντιμωλία των διαδίκων.

Δέχεται την αίτηση.

Αναστέλλει την αναγκαστική εκτέλεση 1)
την με αριθμό 17120/2010 διαταγή πληρωμής του Ειρηνοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμής 2) την με αριθμό 34417/2010 διαταγή πληρωμής του Ειρηνοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμή 3) την με αριθμό 22356/2010 διαταγή πληρωμής του Ειρηνοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμή 4) την με αριθμό 117/2011 διαταγή πληρωμής του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμή 5) την με αριθμό 11306/2011 διαταγή πληρωμής του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμή 6) την με αριθμό 17858/2011 διαταγή πληρωμής του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και της παρά πόδας αυτής επιταγής προς πληρωμή 7) την με αριθμό 3.522/2010 έκθεση αναγκαστικής κατάσχεσης ακινήτου 8) την με αριθμό 3.538/2010 περίληψη κατασχετήριας έκθεσης ακινήτου για διενέργεια πλειστηριασμού 9) την από 01/09/2010 κατάσχεση εις χείρας τρίτου, μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί του σχεδίου διευθέτησης που περιέχεται στην από 30/06/2011 αίτηση του που υποβλήθηκε ενώπιον του δικαστηρίου τούτου για ρύθμιση και απαλλαγή των χρεών του σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 1 του Ν. 3869/2010.

Συμψηφίζει τη δικαστική δαπάνη μεταξύ των διαδίκων.

Κρίθηκε, αποφασιστικέ και δημοσιεύτηκε στην Νέα Ιωνία την 01 Αυγούστου 2011, σε έκτακτη δημόσια στο ακροατήριο του συνεδρίαση.



Η ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΑΛΟΥΚΟΥ ΧΡΥΣΑ ΤΟΠΑΛΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΡΑΧΜΗ...

Αληθεύει ότι στα υπόγεια της Τραπέζης της Ελλάδας υπάρχει το εθνικό μας νόμισμα ?
Η ΔΡΑΧΜΉ έτοιμο για κυκλοφορία?
Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι έχουν προετοιμαστεί για την αλλαγή του νομίσματος, όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.
Αληθεύει ότι απόρρητο έγγραφο στα υψηλόβαθμα στελέχη των τραπεζών, άρει την ασφάλεια των καταθέσεων έως 100.000 €?
Μένει να το αποδείξουν στους μικροκαταθέτες σε κάποια στιγμή που όλα θα καταρρεύσουν.
Είναι θέμα χρόνου.
Εκτιμάτε ότι με την υπογραφή του νέου μνημονίου, η κατάληξη της οικονομίας μας θα είναι άμεση.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΓΜΕΝΟ. ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΕ Β' ΠΡΟΒΟΛΗ

ΘΥΜΑΤΑ ΚΟΜΠΑΡΣΟΙ, ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ-ΑΘΛΙΟΙ ΕΛΗΝΑΡΕΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΝ. ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΣΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ-ΛΩΠΟΔΥΤΕΣ-ΠΡΟΔΟΤΕΣ.
ΑΚΟΜΑ?
Η διεθνής αρθρογραφία, τα εγχώρια πρωτοσέλιδα εφημερίδων, αλλά και οικονομικοί - πολιτικοί παράγοντες σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις προεξοφλούν πια τη «συντεταγμένη» ελληνική χρεοκοπία. Το νέο στοίχημα των αγορών πια, δεν έχει να κάνει με τον αν, αλλά με το πότε η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην έξοδο από Ευρωζώνη και την αλλαγή νομίσματος.
Τώρα πια είναι σε όλους σαφές αυτό για το οποίο από το Γενάρη του 2010 με επιμονή και συνέπεια προειδοποιούσε με την αρθρογραφία και το ρεπορτάζ του το «Π»: Η πολιτική του μνημονίου δεν έχει στόχο τη διάσωση της χώρας. Στόχος από την αρχή ήταν, η συνολική υποτίμηση των αξιών, η διάλυση του κοινωνικού ιστού και των αντιστάσεων, ο τεμαχισμός και η εκποίηση της Δημόσιας Περιουσίας και των εθνικών πόρων.
Φτάνουμε, λοιπόν σήμερα, σε αυτό ακριβώς το τελευταίο και κρίσιμο στάδιο του σχεδίου που προβλέπει τη μετατροπή της χώρας σε οικονομική ζώνη- παράδεισο με ινδοκινέζικα μεροκάματα, εύφορο έδαφος για επενδύσεις με εξασφαλισμένα υποφορολογούμενα κέρδη για τους Γερμανούς (και άλλους) επιχειρηματίες, σαν αυτούς που συνοδεύουν σήμερα τον Γερμανό αντικαγκελάριο ο οποίος φτάνει στην Αθήνα για τις τελευταίες...λεπτομέρειες.
Όπως γίνεται συνήθως και στην προκειμένη περίπτωση ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Οι Γερμανοί (ξανά)ρχονται για να μαζέψουν τα ρέστα μας. Το Βερολίνο γνωρίζει ότι από την Ελλάδα πια δεν έχει να εισπράξει χρήμα. Σταματά, λοιπόν ο δανεισμός με τον οποίο η Ελλάδα ξεπλήρωνε παλιά δάνεια και τόκους. Υπό αυτήν την έννοια, η χώρα χρεοκοπεί «συντεταγμένα» καθώς οι πιστωτές είναι αυτοί που θα καθορίσουν πόσο από το χρέος θα κουρέψουν , πότε, και με τι αντάλλαγμα. Μαζί με το κούρεμα, όμως, έρχεται και το ξύρισμα...
Ο,τι δεν μπορούν να πάρουν σε χρήμα, οι Γερμανοί που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαχείριση της ελληνικής πτώχευσης, φροντίζουν να το πάρουν σε είδος. Αυτό ακριβώς έρχεται να διευθετήσει σήμερα ο Γερμανός αντικαγκελάριος με το σχέδιο «εύρηκα».
Απ’ όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, οι Γερμανοί προωθούν τη δημιουργία μιας εταιρείας στην οποία θα εκχωρηθεί ελληνική περιουσία ύψους 120 δισεκατομμυρίων ευρώ. Τα χρήματα που θα προκύψουν από τις πωλήσεις της περιουσίας θα κατευθυνθούν στους πιστωτές...
...Τι θα απομείνει στην Ελλάδα μετά από την ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας; Μια οικονομική, πολιτική και κοινωνική έρημος. Μια χώρα με παραδομένους και υποθυκευμένους τους πόρους και τα έσοδά της για τις επόμενες δυο- τρεις δεκαετίες. Μια χώρα με διαλυμένο τον κοινωνικό ιστό, κατεστραμμένη τη μεσαία τάξη της και ανήμπορη να πυροδοτήσει το όνειρο και τις προσδοκίες της νέας γενιάς. Μια χώρα αντιμέτωπη με τεράστιο πολιτικό πρόβλημα καθώς το πολιτικό σύστημα καταρρέει σε ρυθμούς ανάλογους με την οικονομία της χώρας...
Αν όλα τα παραπάνω είναι ακριβή και αν οι αγορές ορθά έχουν προεξοφλήσει την χρεοκοπία, η ελληνική κοινωνία δεν έχει να περιμένει απολύτως τίποτε θετικό από όλο αυτό το θέατρο της υποτιθέμενης διάσωσης. Αντίθετα, όσο συνεχίζεται η απαθής παρακολούθηση της διαδικασίας ξεπουλήματος ένα ωραίο πρωινό θα αντιληφθούν και οι πλέον αφελείς, ότι όλα αυτά που παρατηρούν σιωπηλά, σκοτώνουν το μέλλον τους.

Money As Debt Part 5/5

Money As Debt Part 4/5

Money As Debt Part 3/5

Money As Debt Part 2/5

Money As Debt Part 1/5

ΜΑΘΕΤΕ ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ video's

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΔΥΟ video's Θα μαθετε πως και γιατι 1/1

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΔΥΟ video's Θα μαθετε πως και γιατι 1/2

ΓΙΑΤΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΚΕΝΕΝΤΥ. [εκτελεστικο διαταγμα 11110 3-6-1963]

Εδώ και τώρα κρατικοποίηση της τράπεζας ΕΛΛΑΔΟΣ

Εδώ και τώρα κρατικοποίηση της τράπεζας ΕΛΛΑΔΟΣ του χειρότερου αποικιοκρατικού οργανισμού για την καταστροφή της ΕΛΛΑΔΟΣ!!!

“Τράπεζα της Ελλάδος”: Μια ΙΔΙΩΤΙΚΗ εταιρία που χαράσσει και ασκεί πολιτική!

Το «μυστικό» που κρύβει ο μειωμένος δανεισμός των ελληνικών τραπεζών βρίσκεται στο «στράγγισμα» της αγοράς από νέα δάνεια.

Η τράπεζα της Ελλάδος ο μεγαλύτερος και μοναδικός διαχρονικός δολοφόνος της οικονομία της Ελλάδος!!!

Ο διαχρονικός εγκληματίας με εγκλήματα διαρκείας και ειδεχθή για τον λαό!!! Έχετε απορία για το 2009   το χορό τον κερδοσκόπων που η παραπάνω τράπεζα το έκανε από τρις ημέρες σε 10 και διέλυσαν την οικονομία της Ελλάδος! Ξέρετε από που ελέγχετε και παίρνει εντολές από την κεντρική τράπεζα της Ευρώπης! Ξέρετε ότι ιδρύθηκε με το χρυσό και τα λεφτα των ΕΛΛΗΝΩΝ και της Ελλάδος και ότι έχει μόνο αυτή το δικαίωμα να εκδίδει λεφτα τραπεζογραμμάτια θέλει δεν θέλει το κράτος!!! Ξέρετε ότι το κράτος δεν μπορεί να της επιβάλει η να της προτείνει τίποτα!!! Τώρα ξέρετε ποιος είναι υπεύθυνος για την καταστροφή της οικονομίας της Ελλάδος και την υποδούλωση της!!! Τώρα ξέρετε αν γνώριζαν οι κερδοσκόποι Ευρωπαίοι για τα τεκταινόμενα στην Ελλαδα αφού τα δημιούργησαν αυτοί! Και το θέμα με την στατιστική υπηρεσία ήταν ένα χοντρό παραμύθι για να μας ενοχοποιήσουν! Παρακάτω σας έχω όλα τα στοιχεία για τον ρόλο αυτού του προδοτικού οργασμού που λέγετε και ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ και του διοικητή της! Από την ίδρυση της το 1927 μεχρι σήμερα απαγορεύετε να ελεγχθούν τα βιβλία της!!

Ένα νέο όργανο δημιουργήθηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος – το Συμβούλιο Νομισματικής Πολιτικής – αρμόδιο για τη νομισματική και συναλλαγματική πολιτική.

Από της υποκαταστάσεως του ευρώ στο εθνικό νόμισμα, η Τράπεζα της Ελλάδος λειτουργεί ως αναπόσπαστο μέρος του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών τόσο κατά την επιδίωξη του πρωταρχικού της σκοπού όσο και, ως προς σειρά βασικών αρμοδιοτήτων της, ενεργώντας σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές και οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας!

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Γηράσκω αεί διδασκόμενος!
Μην έχοντας καλές σχέσεις με το χρήμα και τα τραπεζικά ιδρύματα, δεν γνώριζα ότι σύμφωνα με το άρθρο 48 του Καταστατικού της Τράπεζας της Ελλάδος: «Ούτε εν τω Κεντρικώ καταστήματι, ούτε εν τοις υποκαταστήμασιν αυτής, δικαιούται αντιπρόσωπος του Δημοσίου να…..
ερευνά τα βιβλία της Τραπέζης».
Αυτά ισχύουν από το ιδρυτικό καταστατικό της, το οποίο κυρώθηκε με τον ιδρυτικό νόμο 3424/7.12.1927 (ΦΕΚ Α΄298).
Τα αντιγράφω από την ντοκουμενταρισμένη μελέτη του εγκρίτου οικονομολόγου Σπύρου Λαβδιώτη με τίτλο: «Νομισματικό σύστημα. Το μεγάλο παιχνίδι και το αινιγματικό ιδιοκτησιακό καθεστώς της Τράπεζας της Ελλάδος» (Δημοσιεύθηκε στο μηναίο περιοδικό «NEXUS», τεύχ. Μαρτίου 2011, σελ. 34 επ.).
Ερώτημα: Πόσοι Έλληνες γνωρίζουμε ότι από το 1927 δεν επιτρέπεται να πατήσει ελεγκτής του «Δημοσίου» στην Α.Ε. Τράπεζα Ελλάδος;
Τα βιβλία της κρύβουν τα επτασφράγιστα μυστικά της, τα οποία δεν γνωρίζω αν μπορούν να μάθουν και οι χρυσοπληρωμένοι διοικητές και υποδιοικητές της.
Πόσο δίκαιο είχε ο Γέρος του Μωριά που έλεγε: Πτάνα Ελλάδα, δεν θα ισιώσεις ποτέ.

http://www.inews.gr/

Στο άρθρο 2 του καταστατικού της Τράπεζας της Ελλάδος, αναφέρονται αρμοδιότητες της:

α. Χαράσει και ασκεί νομισματική πολιτική.

β. Ασκεί την πολιτική συναλλαγματικής ισοτιμίας.

γ. ΚΑΤΕΧΕΙ και ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ τα επίσημα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας στα οποία περιλαμβάνονται τα σε ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ διαθέσιμα της Τράπεζας Ελλάδος και του Ελληνικού Δημοσίου.

δ. Ασκεί την εποπτεία των πιστωτικών ιδρυμάτων και άλλων επιχειρήσεων …..

ε. ….

στ. Εχει το ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ της εκδόσεως τραπεζικών γραματείων τα οποία κυκλοφορούν ως νόμιμο χρήμα σε όλη την Ελλάδα.

ζ. Ενεργεί ως ταμείας και εντολοδόχος του Δημοσίου.

Στο άρθρο 3, αναφέρεται ότι το κράτος ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΑΛΛΑ ΤΡΑΠΕΖΟΓΡΑΜΜΑΤΙΑ.

Και τώρα η ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ:

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;;;

Είμαι σίγουρος ότι όλοι σας όπως και εγώ πρίν ψάξω το καταστατικό της, είσασταν σίγουροι ότι πρόκειται για οργανισμό του Δημοσίου, διότι θα ήταν απαράδεκτο να εμπιστευθούμε την έκδοση και έλεγχο του χρήματος στην χώρα μας σε ιδιώτη.

ΑΜ ΔΕ!

Στο τμήμα ΙΙ – άρθρο 8 αναφέρεται ότι η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ΠΟΛΥΜΕΤΟΧΙΚΗ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ, και ενώ δέν αναφέρει κανέναν περιορισμό όσον αφορά στο ποσοστό κατοχής ενός φυσικού προσώπου, αναφέρει ρητά ότι το Ελληνικό Δημόσιο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ 35%, ΔΗΛΑΔΗ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΙΔΙΩΤΗ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΛΘΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ!!!!!!!!!!!!!!

Σας θυμίζει τίποτε αυτό;

Και βέβαια κατόπιν τούτου, είναι φυσικό να δημιουργηθούν ερωτήματα που θα έπρεπε να είχαμε κάνει προ πολλού, αλλά ντρεπόμασταν να ρωτήσουμε:

1. Πώς είναι δυνατόν μία ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ να ΚΑΤΕΧΕΙ και να ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ τα διαθέσιμα της χώρας μας;

2. Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευθούμε τον έλεγχο όλων των υπολοίπων τραπεζών σε μία ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ;;;;

3. Τί είδους νομικό πρόσωπο είναι η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα;

4. Τί είναι η commission?

5. Ποιοί είναι όλοι αυτοί οι τύποι στην κομισιόν που βγαίνουν και λένε μαλακίες για την χώρα μας και μας σέρνουν στο ΔΝΤ;

Στο άρθρο 2 του καταστατικού της Τράπεζας της Ελλάδος, αναφέρονται αρμοδιότητές της:

α. Χαράσσει και ασκεί νομισματική πολιτική.

β. Ασκεί την πολιτική συναλλαγματικής ισοτιμίας.

γ. Κατέχει και διαχειρίζεται τα επίσημα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας στα οποία περιλαμβάνονται τα σε συνάλλαγμα και χρυσό διαθέσιμα της Τράπεζας Ελλάδος και του Ελληνικού Δημοσίου.

δ. Ασκεί την εποπτεία των πιστωτικών ιδρυμάτων και άλλων επιχειρήσεων…

ε. …

στ. Έχει το αποκλειστικό προνόμιο της εκδόσεως τραπεζικών γραμματίων τα οποία κυκλοφορούν ως νόμιμο χρήμα σε όλη την Ελλάδα.

ζ. Ενεργεί ως ταμίας και εντολοδόχος του Δημοσίου.

Στο άρθρο 3, αναφέρεται ότι το κράτος δεν μπορεί να εκδώσει άλλα τραπεζογραμμάτια.

Και τώρα η μεγάλη ερώτηση:

Τι είδους νομικό πρόσωπο είναι η Τράπεζα της Ελλάδος;;;

Είμαι σίγουρος ότι όλοι σας όπως και εγώ πριν ψάξω το καταστατικό της, ήσασταν σίγουροι ότι πρόκειται για οργανισμό του Δημοσίου, διότι θα ήταν απαράδεκτο να εμπιστευθούμε την έκδοση και έλεγχο του χρήματος στην χώρα μας σε ιδιώτη.

Αμ δε!

Στο τμήμα ΙΙ – άρθρο 8 αναφέρεται ότι η Τράπεζα της Ελλάδος είναι πολυμετοχική ιδιωτική εταιρία, και ενώ δεν αναφέρει κανέναν περιορισμό όσον αφορά στο ποσοστό κατοχής ενός φυσικού προσώπου, αναφέρει ρητά ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί να κατέχει πάνω του 35%, δηλαδή η τράπεζα της Ελλάδος μπορεί να ανήκει ολόκληρη σε έναν ιδιώτη, αλλά δεν μπορεί ποτέ να έλθει στα χέρια του ελληνικού δημοσίου!!!

Σας θυμίζει τίποτε αυτό;

Και βέβαια κατόπιν τούτου, είναι φυσικό να δημιουργηθούν ερωτήματα που θα έπρεπε να είχαμε κάνει προ πολλού, αλλά ντρεπόμασταν να ρωτήσουμε:

1. Πώς είναι δυνατόν μία ιδιωτική εταιρία να κατέχει και να διαχειρίζεται τα διαθέσιμα της χώρας μας;

2. Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευθούμε τον έλεγχο όλων των υπολοίπων τραπεζών σε μία ιδιωτική εταιρία;;;

3. Τί είδους νομικό πρόσωπο είναι η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα;

4. Τί είναι η Commission?

5. Ποιοί είναι όλοι αυτοί οι τύποι στην κομισιόν που βγαίνουν και λένε μαλακίες για την χώρα μας και μας σέρνουν στο ΔΝΤ;

Λοιπόν όσον αφορά στην κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα, τόσο το διοικητικό συμβούλιο, όσο και η εκτελεστική επιτροπή, αποτελούνται απο διοικητές κεντρικών ευρωπαϊκών τραπεζών, άρα οι ίδιοι τύποι που διοικούν τις «Εθνικές» κεντρικές κρατικές τράπεζες που όπως είπαμε είναι ιδιωτικές εταιρίες!!!

Όσον αφορά στο ποιοί καθορίζουν τις μοίρες μας, την ερώτηση αυτή έχει θέσει και ο φίλος μας ο βρετανός ευρωβουλευτής Nigel Farage (ο Θεός να τον έχει καλά) στον μη δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο της ΕΕ κ. Herman Van Rompuy. [Θαλαμοφύλακας]

Γράφει ο Φώτης Μπόμπολας

http://citypress-gr.blogspot.com/2010/09/blog-post_5024.html

FED, Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: Τα καινούργια χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής, η νέα πιστωτική πυραμίδα, η παραγωγή χρήματος από τις εμπορικές τράπεζες, η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας, η «ομοσπονδιακή» των Η.Π.Α. και η ανάγκη εθνικοποίησης των κεντρικών τραπεζών
By
leandros
– 7 Ιουνίου 2011Posted in: Παράξενα, Τεχνολογία

Δημοσιευμένο την 1η Μαίου του ’11 το άρθρο του  Βασίλη Βιλιάρδο (copyright) είναι πιο επίκαιρο από ποτέ._Κ.Κ.

“Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν ενδιαφέρεται τόσο για τα κεφάλαια, πόσο μάλλον για τα «εικονικά» χρήματα, όσο για τους τόκους που «προσφέρουν». Τα κεφάλαια μοιάζουν με τα «οπωροφόρα» δέντρα, τα οποία έχουν τότε μόνο αξία, όταν παράγουν καρπούς – αφού αυτοί πωλούνται στις αγορές, δημιουργώντας κέρδη.

Όσον αφορά τις εμπορικές τράπεζες, με κριτήριο το ελάχιστο αποθεματικό κεφάλαιο (fractional reserve) που υποχρεούνται να καταβάλλουν στις κεντρικές, έχουν τη δυνατότητα να «εγκρίνουν» έως και τα 50πλάσια δάνεια των εγγυήσεων που διαθέτουν – δημιουργώντας χρήματα από το πουθενά και αποκομίζοντας ετήσια επιτόκια που υπερβαίνουν το 250% επί των κατατεθειμένων κεφαλαίων τους.

Για παράδειγμα, όταν προσφέρουν ένα δάνειο 1.000 €, τα χρήματα που στην πραγματικότητα διαθέτουν (υπό ορισμένες προϋποθέσεις), είναι 20 € (2%). Από τα 20 αυτά Ευρώ, με επιτόκιο 5%, οι ετήσιοι τόκοι τους διαμορφώνονται στα 50 € – δηλαδή, κερδίζουν 2,5 φορές τα πραγματικά χρήματα που καταβάλλουν. Επομένως, όχι μόνο ξεπερνούν κατά πολύ ακόμη και τον πιο άπληστο τοκογλύφο, αλλά, το σημαντικότερο ίσως, θα ήταν πιθανότατα ικανές να «εγκληματήσουν», εάν μόνο έτσι θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν περαιτέρω τα υπερκέρδη τους”.

Με βάση τις παραπάνω τοποθετήσεις, δεν απορεί κανείς διαπιστώνοντας ότι το καζίνο έχει ξανά ανοίξει – ειδικά όταν γνωρίζει ότι οι «πρωταθλητές» του marketing, οι Η.Π.Α., έχουν διοχετεύσει σχεδόν το σύνολο της δημιουργικότητας τους στα χρηματοπιστωτικά προϊόντα «μαζικής καταστροφής». Πόσο μάλλον αφού η εμπειρία των μεγάλων ιδρυμάτων από την πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση τα δίδαξε ότι, ακόμη και αν τυχόν βρεθούν ξανά σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (χρεοκοπία), οι κυβερνήσεις θα επέμβουν με τα χρήματα των φορολογουμένων Πολιτών τους, διασώζοντας τες (ετεροβαρές ρίσκο).

ΟΙ ΣΚΙΩΔΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Αναλυτικότερα οι τράπεζες, κυρίως οι τοπικές γερμανικές, με στόχο να αποφύγουν τις μελλοντικές υποχρεώσεις τους από την εφαρμογή της νέας συνθήκης της Βασιλείας, η οποία θα τις αναγκάζει σε Ίδια Κεφάλαια της τάξης του 10,5% επί των συνολικών δανείων τους, «μεταβιβάζουν» τις επισφάλειες (ρίσκα) τους σε εξειδικευμένους επενδυτές (σκιώδεις τράπεζες) – με αποτέλεσμα να ελαχιστοποιούν τα απαιτούμενα κεφάλαια τους, κάποιες φορές σε χαμηλότερα του 1% (δανείζοντας με επιτόκια 5%, επιτυγχάνουν έως και 500% κερδοφορία).

Η καινούργια αυτή «αισθητική επέμβαση» στους Ισολογισμούς τους ονομάζεται «Regulatory Capital Relief Trade / Reg Caps» – όπου οι σκιώδεις, ανεξέλεγκτες από τις Αρχές τράπεζες, οι οποίες στις Η.Π.Α. διαχειρίζονται πιστώσεις ύψους 16 τρις $ (οι κανονικές τράπεζες «μόλις» 13 τρις $), υψηλότερες δηλαδή από το συνολικό ΑΕΠ της υπερδύναμης, «αγοράζουν» τις επισφαλείς πιστώσεις των εμπορικών τραπεζών, «χρεώνοντας» τες με προμήθειες που ξεπερνούν το 15%. Η λειτουργία του απίστευτου αυτού «μηχανισμού ωραιοποίησης» των Ισολογισμών είναι η εξής:

(α)  Η εμπορική τράπεζα προσφέρει πιστώσεις στους πελάτες της, ιδιώτες ή επιχειρήσεις, χωρίς να προσέχει ιδιαίτερα την πιστοληπτική τους ικανότητα (όπως ακριβώς συνέβη με τα ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης στις Η.Π.Α.)

(β)  Αρκετές χιλιάδες δανείων «συσκευάζονται» σε ένα «δομημένο» προϊόν. Τα ιδιαίτερα επικίνδυνα πιστωτικά «πακέτα» τώρα, τα δομημένα προϊόντα δηλαδή με το μεγαλύτερο ρίσκο (Junior Trance), «τιτλοποιούνται» και μεταβιβάζονται σε επενδυτές (σκιώδεις τράπεζες).

(γ)  Οι επενδυτές αυτοί (για παράδειγμα κάποια Hedge Funds), αναλαμβάνουν το ρίσκο της απώλειας των πιστώσεων – χρεώνοντας την τράπεζα που τις μεταβιβάζει με υψηλά επιτόκια (έως και 15%).

(δ)  Η τράπεζα, έχοντας μετατρέψει τα επισφαλή της δάνεια σε ασφαλή, αφού έχει μεταβιβάσει το ρίσκο της απώλειας τους (κάτι που λειτουργούσε στο παρελθόν με τα CDS και τις ασφαλιστικές εταιρίες, έως ότου κατέρρευσε η αγορά τους), δεν είναι υποχρεωμένη να τα εγγράψει στον Ισολογισμό της. Επομένως, έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει την παροχή πιστώσεων, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να αυξήσει τα Ίδια Κεφάλαια της (με αποτέλεσμα να μειώνεται η σχέση «Ίδια Κεφάλαια προς Πιστώσεις» στο 1% – αντί να παραμένει στο 10%).

(ε)  Ο κίνδυνος της απώλειας των επισφαλών δανείων τώρα, τον οποίο έχουν αναλάβει τα Hedge funds από την τράπεζα, μεταφέρεται στους χρηματοδότες τους – που ακριβώς δεν γνωρίζει κανείς. Όπως υποθέτουν οι γνώστες της αγοράς, οι χρηματοδότες αυτοί είναι κρατικά επενδυτικά κεφάλαια, συνταξιοδοτικά ταμεία και πλούσιοι ιδιώτες -  μέσω των ειδικών ιδρυμάτων που διαθέτουν.

(στ) Ολόκληρο το «παιχνίδι», η πιστωτική πυραμίδα δηλαδή, συνεχίζεται επ’ αόριστον – μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή, κατά την οποία θα εκραγεί ακόμη μία φορά η «φούσκα» και θα γκρεμισθεί η πυραμίδα (καπιταλισμός-καζίνο).

Στην περίπτωση αυτή, δεν είναι απίθανο ένας ιδιοκτήτης, ο οποίος για παράδειγμα αγόρασε με δόσεις το σπίτι του από μία Ελληνική Τράπεζα (ή ένας επιχειρηματίας που δανείσθηκε από μία ελβετική τράπεζα), να έλθει αντιμέτωπος με έναν Ιάπωνα επενδυτή ή με κάποιο βρετανικό Hedge Fund, το οποίο θα ζητάει από αυτόν τα χρήματα του. Ειδικά όσον αφορά τα επιχειρηματικά δάνεια, τα οποία είναι συνήθως εξάμηνης λήξης, αν και υπό ομαλές συνθήκες ανανεώνονται, είναι δυνατόν να «καταπέσουν» ξαφνικά, καταστρέφοντας πολλές επιχειρήσεις.

Περαιτέρω, παρά το ότι οι κρατικές υπηρεσίες ακολουθούν τα ίχνη των πιστωτικών «ακροβατών», προσπαθώντας να εμποδίσουν την καινούργια, πολύ πιο ισχυρή πιστωτική φούσκα που δημιουργείται, δεν φαίνεται δυστυχώς να τα καταφέρνουν. Το γεγονός αυτό είναι μάλλον αυτονόητο αφού ο Αρχές, ιδίως οι ευρωπαϊκές, διαθέτουν ελάχιστα άτομα, με ετήσιους μισθούς που δεν ξεπερνούν τα 130.000 € – έχοντας απέναντι τους πολλές χιλιάδες καλοπληρωμένα, ικανότατα επενδυτικά στελέχη, τα οποία ακολουθούν «πρότυπα» όπως αυτό του J.Paulson (ο οποίος κέρδισε μέσα σε ελάχιστους μήνες από την πρόσφατη κρίση των subrimes σχεδόν 4 δισεκατομμύρια $).

Πολύ περισσότερο όταν, όπως υποθέτουμε, δεν είναι αντίθετη τους η Fed – η οποία, παρά το ότι η ονομασία της (Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα των Η.Π.Α.) μας προδιαθέτει να την θεωρήσουμε κρατική, είναι μία ιδιωτική τράπεζα (με μετόχους μερικές από τις μεγαλύτερες εμπορικές τράπεζες, καθώς επίσης ανώνυμους ιδιώτες-μέλη της τραπεζικής ολιγαρχίας).

ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Συνεχίζοντας, θεωρούμε ότι οι κανονικές τράπεζες (εμπορικές), δεν διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τις σκιώδεις – με μοναδική ίσως εξαίρεση το ότι υπάγονται σε θεσμοθετημένους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Ειδικότερα, η διαδικασία της δημιουργίας χρήματος εκ μέρους τους από το πουθενά παραμένει «αδιαφανής – ενώ είναι πολύ δύσκολο να «ανακαλυφθεί/τεκμηριωθεί». Για παράδειγμα, όταν κανείς αναζητήσει στους Ισολογισμούς και στις στατιστικές των εμπορικών τραπεζών, εάν το ποσόν των χορηγήσεων τους υπερβαίνει το αντίστοιχο των καταθέσεων, δεν πρόκειται να διακρίνει σημαντικές διαφορές (Πίνακας Ι).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Καταθέσεις, χορηγήσεις και διαφορά (καταθέσεις μείον χορηγήσεις) ορισμένων Ελληνικών τραπεζών σε δις €, με κριτήριο τους Ισολογισμούς τους το 2009.
Τράπεζα

Καταθέσεις

Χορηγήσεις

Διαφορά

Εθνική Τράπεζα

58,08

58,13

-0,05
Eurobank

45,81

42,02

3,79
Alpha Bank

35,26

41,81

-6,55
Τράπεζα Κύπρου

26,93

22,35

4,58
Τράπεζα Πειραιώς

25,73

31,25

-5,52
Αγροτική Τράπεζα

22,68

22,13

0,55
Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο

12,66

7,91

4,75

Πηγή: Ναυτεμπορική

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, η διαφορά μεταξύ καταθέσεων και χορηγήσεων (όπου το αρνητικό υπόλοιπο σημαίνει ότι η εκάστοτε τράπεζα έχει δανείσει περισσότερα χρήματα από τις «καταθέσεις» της), δεν είναι σημαντική. Επομένως, αυτός που αναζητά πρακτική απόδειξη της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά στους Ισολογισμούς των τραπεζών, δεν πρόκειται να την βρει εκεί – εκτός εάν γνωρίζει ότι, κάτω από την έννοια «καταθέσεις» συμπεριλαμβάνονται επίσης χρήματα, τα οποία δεν προέρχονται από καταθέσεις, αλλά από «πιστώσεις»: λογιστικά χρήματα δηλαδή (πηγή: B.Senf).

Πόσο μάλλον εάν κατανοήσει ότι, εάν κάποιος λάβει ένα δάνειο από μία τράπεζα και καταθέσει (εμβάσει κλπ) το ποσόν του δανείου σε έναν λογαριασμό όψεως, στην ίδια ή σε κάποια άλλη τράπεζα, τότε τα χρήματα αυτά θεωρούνται καταθέσεις – γεγονός που μάλλον δυσχεραίνει κατά πολύ την πειστικότητα εκείνων των στατιστικών αναφορών, οι οποίες καταγράφουν τις αποταμιεύσεις των Πολιτών, προσπαθώντας να μας δώσουν μία δήθεν αντιπροσωπευτική εικόνα των προς διάθεση «πραγματικών» χρημάτων (χωρίς να αφαιρούν τις υποχρεώσεις των καταθετών κλπ).

Παρά το ότι λοιπόν η διαδικασία της παραγωγής χρημάτων από το πουθενά ήταν αρχικά το αποκλειστικό προνόμιο των κεντρικών τραπεζών, στις οποίες οι εμπορικές, για να πάρουν χρήματα (δάνεια) έδιναν σαν εγγύηση τις απαιτήσεις τους από τους πελάτες τους (ανταλλάσσοντας τες με «κεντρικά χρήματα», τα οποία «μεταβίβαζαν» στους επόμενους πελάτες τους), οι εμπορικές τράπεζες έχουν «εφεύρει», για πολλά χρόνια κρυφά από το ευρύ κοινό και την Πολιτική, έναν καινούργιο τρόπο παραγωγής χρημάτων: τα λογιστικά χρήματα, τα οποία πλέον αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της ποσότητας χρήματος Μ1(μετρητά συν καταθέσεις όψεως).

Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν το απλοποιημένο «πιστωτικό φαινόμενο», το οποίο επεξηγεί το μηχανισμό που οδηγεί στη διαρκή αύξηση της ποσότητας των χρημάτων εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών, είναι το εξής:

(α)  Κάποιος καταθέτει στην Τράπεζα Α το ποσόν των 1.000 €. Η τράπεζα διατηρεί τα 200 € στους λογαριασμούς της (σαν «ρεζέρβες», εάν αυτή ήταν η υποχρέωση της στην κεντρική) και δανείζει τα 800 € στην Τράπεζα Β (ή σε κάποιον άλλο πελάτη της κλπ)

(β)  Η Τράπεζα Β, η οποία δανείζεται τα 800 €, διατηρεί αντίστοιχα τα 160 € στους λογαριασμούς της και δανείζει τα 640 € στην Τράπεζα Γ.

(γ)  Η Τράπεζα Γ, η οποία δανείζεται τα 640 € διατηρεί τα 128 € και δανείζει τα 512 € που «περισσεύουν» κοκ.

Με αυτόν τον τρόπο, έχουμε στο τέλος «καινούργιες» καταθέσεις συνολικά 5.000 €, από την αρχική κατάθεση των πραγματικών 1.000 €, ρεζέρβες αυτά τα 1.000 € και νέες πιστώσεις 4.000 €. Δηλαδή, τα 1.000 € που κατέθεσε ένας και μοναδικός πελάτης έγιναν 4.000 € πιστώσεις και 1.000 € ρεζέρβες – επομένως, «ως δια μαγείας» πολλαπλασιάστηκαν.

Ίσως οφείλουμε να συμπληρώσουμε εδώ ότι, εάν η υποχρέωση των εμπορικών τραπεζών για τη διατήρηση εγγυήσεων στην κεντρική δεν ήταν 20%, όπως στο παράδειγμα, αλλά 2%, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ευρωζώνη, τα αρχικά 1.000 € θα μπορούσαν να γίνουν 50.000 € (υπό προϋποθέσεις φυσικά, όπου το μέγεθος της τράπεζας, ο όγκος των συναλλαγών της καλύτερα, διαδραματίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο – κάτι που θα αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο μας).

Συνεχίζοντας στο προηγούμενο παράδειγμα, αλλά από την αντίθετη «φορά», εάν ο αρχικός πελάτης ζητήσει από την Τράπεζα Α να του επιστρέψει τα 1.000 €, τότε αυτή θα απαιτήσει από την Τράπεζα Β τα 800 € που της είχε δανείσει, συμπληρώνοντας τα  με τα 200 € που είχε διατηρήσει (ρεζέρβες) κοκ. Έτσι λοιπόν, σε τελική ανάλυση, τα 4.000 € πιστώσεις και τα 1.000 € ρεζέρβες, τα συνολικά 5.000 € δηλαδή, θα ξαναγίνονταν 1.000 € (εδώ το μέγεθος της τράπεζας λειτουργεί ακριβώς αντίθετα, οδηγώντας τις μεγάλες γρηγορότερα στη χρεοκοπία).

Φυσικά, όταν η Οικονομία λειτουργεί ομαλά, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πρακτικά, αφού εμφανίζονται συνεχώς νέοι καταθέτες, οι τράπεζες δανείζονται επί πλέον χρήματα κλπ. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν είναι τόσο εύκολη η διαδικασία της επιστροφής χρημάτων (πιστωτική συρρίκνωση, «κάψιμο» χρημάτων), όσο αυτή του δανεισμού τους, ενώ εμπεριέχει πολλούς διαφορετικούς κινδύνους – κάτι που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, με άγνωστα αποτελέσματα γα το μέλλον της (ύφεση, ανεργία κλπ).

Κλείνοντας είναι πιθανόν, στο παράδειγμα μας, η Τράπεζα Β, η οποία για να επιστρέψει με τη σειρά της τα 800 € θα πρέπει να ζητήσει την αποπληρωμή των 640 € από την Τράπεζα Γ, να μην μπορέσει να το επιτύχει – επειδή η Τράπεζα Γ αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα ρευστότητας και αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Στην περίπτωση αυτή, η Τράπεζα Β είναι υποχρεωμένη (υπό ορισμένες προϋποθέσεις φυσικά), να ζητήσει από κάποιον άλλο «πελάτη» της τα 640 € και να δημιουργήσει προβλέψεις ζημιών (επίσης 640 €).

Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ (BoE)

«Με χρήματα που παράγει κανείς μόνος του, μπορεί να αγοράσει ολόκληρο τον κόσμο – αρκεί να παραμείνει απόλυτα μυστική η ταχυδακτυλουργική δημιουργία τους από το πουθενά».

Στην κλασσική οικονομική θεωρία (Adam Smith), όπως επίσης στη θεωρία της υπεραξίας (Karl Marx), ο ρόλος των χρημάτων αντιμετωπιζόταν με τέτοιον τρόπο, σαν να επρόκειτο για «συνάλλαγμα» σε χρυσά νομίσματα – ενδεχομένως και για χαρτονομίσματα, τα οποία όμως είχαν αντίκρισμα σε χρυσό. Επομένως, οι πάσης φύσεως επενδύσεις ήταν τότε μόνο δυνατές, κατά τη συγκεκριμένη θεωρία, όταν στηρίζονταν στις προηγούμενες αποταμιεύσεις των πολιτών – στη συσσώρευση χρημάτων δηλαδή είτε από τον ίδιο τον επενδυτή, είτε από αυτούς που τυχόν του δάνειζαν τα πραγματικά χρήματα των αποταμιεύσεων τους (είναι ο μοναδικός τρόπος ουσιαστικά για να αποφεύγονται οι «χρηματοπιστωτικές φούσκες» και να παραμένει υγιής η επενδυτική διαδικασία).

Εν τούτοις, αντίθετα με όσα πιστεύονταν τότε, η Τράπεζα της Αγγλίας ιδρύθηκε το 1694 από τον ιδιώτη W.Patterson, ως μία ιδιωτική κεντρική τράπεζα με το δικαίωμα της «παραγωγής» χρημάτων από το πουθενά – με την άδεια του άγγλου βασιλιά Wilhelm III, ό οποίος έδωσε το δικαίωμα στον W.Patterson να εκτυπώνει και να θέτει σε κυκλοφορία τα νόμιμα αποδεκτά από όλους χαρτονομίσματα. Στη βάση λοιπόν των αποθεμάτων χρυσού, τα οποία οδηγήθηκαν στην Τράπεζα της Αγγλίας με τη βοήθεια της έκδοσης μετοχών, δημιουργήθηκαν πολλαπλάσιας αξίας «πλαστά» χαρτονομίσματα – τα οποία τέθηκαν στην κυκλοφορία δια μέσου των έντοκων δανείων που χορηγήθηκαν.

Με τον τρόπο αυτό εισέρευσαν νέα χρήματα στον προϋπολογισμό του βασιλιά, ο οποίος ουσιαστικά ενέκρινε το σχέδιο, την «απάτη» καλύτερα του Patterson, επειδή ευρισκόταν σε πολύ μεγάλη οικονομική ανάγκη. Το παράδοξο στην όλη διαδικασία ήταν το ότι ο βασιλιάς (στη συνέχεια το κράτος), χρεώθηκε απέναντι σε μία ιδιωτική τράπεζα με ποσά που τοκίζονταν – με αποτέλεσμα να είναι απόλυτα εξαρτημένος από την Τράπεζα της Αγγλίας, στην οποία ο ίδιος είχε προηγουμένως δώσει το δικαίωμα να παράγει χρήματα (προφανώς, εάν τα χαρτονομίσματα δεν είχαν τη βασιλική εικόνα, η οποία δημιουργούσε εμπιστοσύνη στους Άγγλους, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να τεθούν σε κυκλοφορία και να θεωρηθούν επίσημο ανταλλακτικό μέσον).

Ένα επόμενο «παράδοξο» ήταν αναμφίβολα το ότι, κάτω από τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις, τα χρήματα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν στην αγορά μόνο μέσω της παροχής δανείων – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια των αυξανομένων κρατικών χρεών. Η αποπληρωμή τώρα του δημοσίου χρέους δεν είναι «αξιωματικά» εφικτή εντός ενός τέτοιου πιστωτικού συστήματος, το οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα, αφού η ποσότητα των χρημάτων, σε μία ανάλογη περίπτωση, θα μειωνόταν ευθέως ανάλογα με τον περιορισμό των χρεών – με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν τα απαιτούμενα χρήματα, τα «ανταλλακτικά μέσα» δηλαδή στο «κυκλοφοριακό σύστημα» της Οικονομίας, η οποία τότε θα κατέληγε σε ύφεση (Deflation).

Όταν λοιπόν «απαιτεί» κάποιος, όπως στο σημερινό παράδειγμα της Ελλάδας, την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της με 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις και με το βασικό επιτόκια της ΕΚΤ, με αυτό δηλαδή που δανείζονται οι εμπορικές τράπεζες, έρχεται αντιμέτωπος με τη «καρδιά» του χρηματοπιστωτικού συστήματος – το οποίο ζει από τα δάνεια και πλουτίζει από τους τόκους.Εκτός αυτού η σημερινή υπερχρέωση της Δύσης, εάν δεν συμβεί κάτι άμεσα, θα οδηγήσει μάλλον σε μία πιστωτική συρρίκνωση – η οποία θα προκαλέσει παντού αφενός μεν μία καταστροφική ύφεση, αφετέρου μία τεράστια ανεργία, με αποτελέσματα που είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθούν (ενδεχομένως οδυνηρά ακόμη και για το ίδιο το νομισματικό μας σύστημα, μετά από 300 σχεδόν χρόνια λειτουργίας του).

Συνεχίζοντας στο θέμα μας είναι λογικό ότι μία τόσο ισχυρή τράπεζα, όπως η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας τότε, μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την Πολιτική – αφού μία ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα ουσιαστικά αποφασίζει για ποιο σκοπό μπορούν να δοθούν χρήματα (δάνεια) στο κράτος και για ποιόν όχι. Από την άλλη πλευρά το κράτος είναι υποχρεωμένο, έτσι ώστε μπορεί να πληρώνει τα συνεχώς αυξανόμενα τοκοχρεολύσια των δανείων του, να αυξάνει διαρκώς τη φορολόγηση των «υπηκόων» του ή/και να μειώνει τις δαπάνες λειτουργίας του – κάτι που βέβαια δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται επ’ αόριστον.

Περαιτέρω, ο ιδιωτικός «χαρακτήρας» της τράπεζας της Αγγλίας ήταν ανέκαθεν «τραπεζικό μυστικό» – ενώ το πορτραίτο του βασιλιά, καθώς επίσης η υπογραφή του στα χαρτονομίσματα, δημιουργούσαν την εσφαλμένη εντύπωση πως επρόκειτο για μία κρατική κεντρική τράπεζα, καθώς επίσης για κρατικά χρήματα. Ακριβώς για το λόγο αυτό, ο νόμος για την ίδρυση της ψηφίστηκε με απόλυτη μυστικότητα από το Κοινοβούλιο, κρυμμένος στην κυριολεξία μέσα σε ένα άλλο νομοσχέδιο – το οποίο αφορούσε τα επιτρεπόμενα φορτία των καραβιών (αποτελώντας μία υποπαράγραφο του, η οποία δεν έγινε αντιληπτή από κανέναν).

Ολοκληρώνοντας ακόμη και μέσα στο 20ο αιώνα, τυχόν ερωτήσεις των βουλευτών της κατά τα άλλα δημοκρατικής αυτής χώρας, σε σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Τράπεζας της Αγγλίας, παρέμεναν αναπάντητες από την εκάστοτε κυβέρνηση της – ενώ «τυπικά» κρατικοποιήθηκε το 1948 (αν και κανείς δεν είναι σίγουρος για αυτό).

Τέλος, η Τράπεζα της Σουηδίας, η οποία ιστορικά ιδρύθηκε λίγο πριν από την Τράπεζα της Αγγλίας, ήταν επίσης μία ιδιωτική τράπεζα – με την άδεια «παραγωγής» χρημάτων από το πουθενά. Η ονομασία δε του νομίσματος της (Σουηδική Κορώνα) έδινε την ίδια εσφαλμένη εντύπωση – ότι επρόκειτο δηλαδή για μία κρατική κεντρική τράπεζα, η οποία εξέδιδε και κυκλοφορούσε κρατικά χρήματα.

Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ Η.Π.Α. (FED)

Το σύστημα της ομοσπονδιακής τράπεζας (Fed) είναι το κεντρικό νομισματικό σύστημα των Η.Π.Α. – αποτελούμενο από το συμβούλιο των κυβερνητών (Board of Governors), από δώδεκα τοπικές «Federal reserve banks», καθώς επίσης από έναν μεγάλο αριθμό τραπεζών-μελών και άλλων οργανισμών. Επειδή οι τράπεζες-μέλη είναι ταυτόχρονα οι συνιδιοκτήτες της ομοσπονδιακής, ενώ η γενική διεύθυνση της διορίζεται από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, το ομοσπονδιακό σύστημα «θεωρείται» εν μέρει ιδιωτικό και παράλληλα κρατικό.

Παρά το ότι όμως το κογκρέσο της υπερδύναμης, στο οποίο αναφέρεται η Fed όσον αφορά τις δραστηριότητες της, καθώς επίσης τα σχέδια της για τη νομισματική πολιτική, έχει τη δικαιοδοσία να αλλάζει τους νόμους, οι οποίοι αφορούν την κεντρική τράπεζα, τόσο η καθημερινή λειτουργία της, όσο και οι εκτελεστικές αποφάσεις της, δεν απαιτούν τη συμφωνία του κογκρέσου ή του προέδρου των Η.Π.Α.

(α)  Ιστορική αναδρομή: Το 1790, με πρωτοβουλία του τότε αμερικανού υπουργού οικονομικών, ιδρύθηκε η πρώτη εθνική τράπεζα των Η.Π.Α. (First National Bank of the United States). Η άδεια λειτουργίας της πρώτης αυτής κεντρικής τράπεζας της υπερδύναμης, έληξε το 1811 και δεν ανανεώθηκε – μία νέα αίτηση παραχώρησης άδειας, το 1836, απορρίφθηκε, με αποτέλεσμα να λειτουργήσει ξανά η τράπεζα το 1863, όπου της δόθηκε η έγκριση.

Στο τέλος του 19ου αιώνα η αμερικανική οικονομία βίωσε μία από τις μεγαλύτερες χρηματοπιστωτικές κρίσεις στην ιστορία της, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τις χρεοκοπίες πολλών τραπεζών – καθώς επίσης τις πολλαπλές διακυμάνσεις του νομισματικού της συστήματος. Έτσι, το 1900 δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την ίδρυση μίας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας, όπως φαίνεται από τα λόγια του J.Schiff, στην ομιλία του ενώπιον του εμπορικού επιμελητηρίου της Νέας Υόρκης “Εάν δεν αποκτήσουμε μία κεντρική τράπεζα, η οποία να μπορεί να ελέγχει τις πιστώσεις, τότε η χώρα μας θα βιώσει τον πλέον έντονο, βαθύ και καταστροφικό «πανικό χρημάτων» στην ιστορία της”.

Το κογκρέσο των Η.Π.Α. αποφάσισε λοιπόν το 1907, μετά το τέλος της τότε μεγάλης οικονομικής κρίσης, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα σίγουρο, έμπιστο και σχετικά ευέλικτο τραπεζικό σύστημα – με την ίδρυση της «Εθνικής Μονεταριστικής Επιτροπής», η οποία είχε την εντολή να ερευνήσει το αμερικανικό τραπεζικό και νομισματικό σύστημα, έτσι ώστε να διαπιστώσει τα προβλήματα του, καθώς επίσης να προτείνει τις καλύτερες λύσεις. Η πρόταση της επιτροπής ήταν η ίδρυση ενός οργανισμού, ο οποίος να επιβλέπει τις τράπεζες, να ελέγχει τις πιστώσεις, καθώς επίσης να προλαβαίνει τόσο τις νομισματικές, όσο και τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις – ή, έστω, να μειώνει τις καταστροφικές συνέπειες τους.

Έτσι ιδρύθηκε το 1913 η Fed, από ένα καρτέλ ιδιωτικών τραπεζών και με ένα νομοθετικό διάταγμα, το οποίο ψηφίστηκε στις 23. Δεκεμβρίου – λίγο πριν από τα Χριστούγεννα δηλαδή, με στόχο να διατηρηθεί το δυνατόν μυστικότερο το ακριβές περιεχόμενο του (ιδιαίτερα το ιδιοκτησιακό καθεστώς, όπως συνέβη και με την Τράπεζα της Αγγλίας). Το διάταγμα της ομοσπονδιακής κεντρικής τράπεζας δίνει ακόμη και σήμερα τη δυνατότητα στη Fed να «παράγει» χρήματα, χωρίς την υποχρέωση αντικρίσματος – έτσι ώστε να μπορεί, για παράδειγμα, να δανείζει έντοκα την αμερικανική κυβέρνηση (Fractionalreserve banking).

Η ομοσπονδιακή τραπεζική νομοθεσία προέβλεπε ένα σύστημα από πολλές τοπικές κεντρικές τράπεζες, καθώς επίσης από ένα επταμελές διοικητικό συμβούλιο – με τις εμπορικές τράπεζες που δραστηριοποιούνταν σε όλες τις Πολιτείες να υποχρεώνονται στη συμμετοχή τους στο ομοσπονδιακό σύστημα, ενώ τις υπόλοιπες, τις τοπικές δηλαδή, να μην έχουν ανάλογη υποχρέωση. Για τα μερίδια τους στην κεντρική, οι τράπεζες-μέλη λάμβαναν ένα σταθερό μέρισμα ύψους 6% ετησίως, χωρίς όμως να συμμετέχουν στα κέρδη. Η πρόταση για την ίδρυση της κεντρικής τράπεζας στις Η.Π.Α., της Fed δηλαδή σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, προερχόταν από τον Γερμανό P.M.Warburg – μέτοχο της ιδιωτικής τράπεζας Warburg του Αμβούργου, καθώς επίσης της Kuhn, Loeb & Co της Νέας Υόρκης.

Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, ο «πατέρας» του νεοφιλελευθερισμού και ο «μέντορας» του M.Friedman, του «ηγέτη» δηλαδή της νεοφιλελεύθερης σχολής του Σικάγου, η οποία επιβάλλεται σήμερα στον πλανήτη απολυταρχικά, ήταν Αυστριακός – όπως ο Γερμανός δικτάτορας του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Ο «εμπνευστής» του Friedman ήταν λοιπόν οFriedrich von Hayek – τις θεωρίες του οποίου «ασπάζεται» και η σημερινή καγκελάριος της Γερμανίας, η κυρία Merkel. Επίσηςπρέπει να υπενθυμίσουμε τη «ναζιστική» ιστορία της τράπεζας των τραπεζών, της BIS – μέτοχοι της οποίας είναι κεντρικές τράπεζες και ιδιώτες επενδυτές.

Κλείνοντας, ο P.M.Warburg έγινε μέλος του συμβουλίου της Fed και αντιπρόεδρος της, μετά από πρόταση του προέδρου Wilson- ο οποίος αργότερα είπε, σε σχέση με το τραπεζικό σύστημα, το γνωστό μας: «Υπάρχει μία δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεκτική, τόσο διασφαλισμένη, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, που καλά θα κάνουν να προσέχουν όσοι και όταν μιλούν εναντίον της».

(β)  Η τραπεζική «πράξη» (banking act) του 1935: Η Fed αντιμετώπισε έντονη κριτική για τη στάση της στην οικονομική κρίση του 1929. Οι διοικητές των τοπικών ομοσπονδιακών τραπεζών διετέλεσαν ένα σημαντικό ρόλο τότε, αφού μπορούσαν να αποφασίζουν σε σχέση με την πιστωτική/νομισματική πολιτική, χωρίς να δίνουν σημασία στις αποφάσεις του επταμελούς συμβουλίου – γεγονός που οδήγησε τα δύο «αντίπαλα στρατόπεδα» σε μεγάλες συγκρούσεις.

Έτσι, το 1935 το κογκρέσο ψήφισε μία καινούργια νομοθεσία (Emergency Banking Act), η οποία επέτρεπε αποκλειστικά και μόνο στη Fed να ελέγχει το ύψος των δανείων που ενέκριναν οι τράπεζες-μέλη, να προσέχει τις εξωτερικές συναλλαγές τους, να μπορούν οι τράπεζες-μέλη να ιδρύουν υποκαταστήματα σε όλες τις Πολιτείες, να τους απαγορεύονται οι χρηματιστηριακές συναλλαγές, να μην πληρώνουν τόκους για τις καταθέσεις όψεως των πελατών τους (!) κλπ.

(γ) Οι «πράξεις» του 1977 και 1978: Οι επαφές μεταξύ της Fed και του κογκρέσου ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70. Το γεγονός αυτό άλλαξε με τις παραπάνω νομοθετικές πράξεις, οι οποίες περιόρισαν σημαντικά την ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας. Έκτοτε, η κεντρική τράπεζα είναι δύο φορές το χρόνο υποχρεωμένη να ανακοινώνει υπεύθυνα τα σχέδια της, σε σχέση με τη «μονεταριστική» πολιτική που ακολουθεί.

(δ)  Η νομοθεσία για τον μονεταριστικό έλεγχο του 1981: Με τη συγκεκριμένη πράξη επετράπη, μεταξύ άλλων, στις ομοσπονδιακές τράπεζες, να μπορούν να επενδύουν όχι μόνο σε τίτλους του δημοσίου των Η.Π.Α., αλλά και σε ομόλογα άλλων χωρών. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, στις Η.Π.Α. όλες οι μεγάλες τράπεζες είναι υποχρεωμένες να συμμετέχουν στη Fed, ενώ η μεγαλύτερη Federal Reserve Bank είναι αυτή της Νέας Υόρκης – η οποία είναι και η μοναδική που επενδύει στο εξωτερικό.

(ε)  Ο προβληματικός «ρόλος» της Fed: Σε πλήρη αντίθεση με το αμερικανικό σύνταγμα, το κογκρέσο «παρέδωσε» στην ομοσπονδιακή τράπεζα το αποκλειστικό δικαίωμα του κράτους να «τροφοδοτεί» με χρήματα την οικονομία του – παρά την αντίθετη άποψη πολλών αμερικανών προέδρων στο παρελθόν, οι οποίοι είχαν προειδοποιήσει για τους κινδύνους της συγκεκριμένης απόφασης.

Ανεξάρτητα από όλα αυτά δημιουργείται σκόπιμα σε όλους εμάς η λανθασμένη εντύπωση ότι, η Fed είναι ένας κρατικός οργανισμός. Το σωστό είναι ότι η ομοσπονδιακή τράπεζα υπόκειται μεν σε μία ορισμένη «επιρροή» του κράτους, αλλά οι ιδιοκτήτες της είναι κυρίως κάποιες ιδιωτικές μεγάλες τράπεζες – μέλη της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας.

Μέσω της αδιανόητης ουσιαστικά «εκχώρησης» του αποκλειστικού δικαιώματος της δημιουργίας χρημάτων στη Fed, το αμερικανικό δημόσιο είναι συνεχώς πιο εξαρτημένο από το σκοτεινό «σύστημα» της παραγωγής χρημάτων από το πουθενά – υποχρεωμένο να χρεώνεται έκτοτε με διαρκώς μεγαλύτερα ποσά, για τα οποία πρέπει να πληρώνει όλο και περισσότερους τόκους.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι, σχεδόν το ίδιο χρονικό διάστημα που ιδρύθηκε η Fed, εισήχθη ο φόρος εισοδήματος στις Η.Π.Α. – μέσω του οποίου το κράτος επιβαρύνει τους φορολογούμενους πολίτες, με την πληρωμή των χρεών του στους κεντρικούς τοκογλύφους. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως, παρά το ότι έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια  από την υιοθέτηση του φόρου εισοδήματος στις Η.Π.Α., δεν έχει ψηφισθεί ακόμη νόμος που να επιτρέπει τη συγκεκριμένη φορολόγηση.

Συνεχίζοντας, στα «πλαίσια» της λειτουργίας της Fed συμπεριλαμβάνεται η χρηματιστηριακή κατάρρευση του 1929, οι κερδοσκοπικές φούσκες πριν και μετά από το 1929, καθώς επίσης οι σημερινές, οι οποίες ουσιαστικά οφείλονται στις συνεχώς αυξανόμενες ποσότητες χρημάτων που διοχετεύονται στις αγορές – έτσι ώστε να κερδίζουν διαρκώς περισσότερα οι «τοκογλύφοι», αφού τοκίζουν όλο και περισσότερα χρήματα, τα οποία δεν διαθέτουν καν. Στα ίδια «πλαίσια» τοποθετείται και η απόφαση της Fed το 2005, με βάση την οποία δεν δημοσιεύονται πλέον στοιχεία σε σχέση με την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί (ο κανόνας του χρυσού έχει καταργηθεί το 1971) – οπότε οι αριθμοί που κατά καιρούς αναφέρονται, βασίζονται αποκλειστικά και μόνο σε εκτιμήσεις.

Τα νέα δολάρια που δημιουργούνται συνεχώς από το πουθενά, ιδιαίτερα οι τεράστιες ποσότητες που τέθηκαν στην κυκλοφορία τελευταία, με τα πακέτα στήριξης των τραπεζών ή με τα αντίστοιχα για την ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας, έχουν δημιουργηθεί από την αγορά των συνεχώς περισσοτέρων ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου από τη Fed – για τα οποία το κράτος θα πρέπει να πληρώνει διαρκώς περισσότερους τόκους.

Το γεγονός αυτό αφενός μεν θα εντείνει την υπερχρέωση της υπερδύναμης (ήδη πλησιάζει στο 100% του ΑΕΠ της), αφετέρου θα εμποδίζει τις κυβερνήσεις της στο μέλλον να διαθέτουν χρήματα για τις ανάγκες των αμερικανών Πολιτών, οι οποίοι με τη σειρά τους θα επιβαρύνονται (λεηλατούνται) με συνεχώς μεγαλύτερους φόρους – κάτι που ξεφεύγει εντελώς από τα πλαίσια της λογικής, αφού επιτρέπεται σε μία αχόρταγη τραπεζική ολιγαρχία να «απορροφάει» τον «πλούτο των εθνών», οδηγώντας τον πλανήτη στις φλόγες.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Θα μπορούσε να προτείνει κανείς την κατάργηση των κεντρικών τραπεζών -  αφού «σηματοδοτούν» μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, αντίστοιχη με αυτήν της «κομμουνιστικής σχολής», ενώ έχουν συμβάλλει αρνητικά σε πολλές «διαδικασίες» (ο ρόλος της Τράπεζας της Ελλάδας στην κρίση δανεισμού της χώρας μας, όπως επίσης αυτός των υπολοίπων κεντρικών στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ, είναι αρκετά «σκοτεινός»).

Έτσι όμως θα δινόταν το δικαίωμα στις εμπορικές τράπεζες να κατευθύνουν αυτές πλέον την οικονομική ζωή μας – ενώ θα επιτρεπόταν στο αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς του A.Smith να καθορίζει «αυτόματα» τα επιτόκια, εξισορροπώντας τη ζήτηση με την προσφορά, καθώς επίσης τις απαιτούμενες ποσότητες χρήματος, για την ανεμπόδιστη ανταλλαγή των αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ των ανθρώπων.

Δυστυχώς όμως ο βρετανός οικονομολόγος είχε κάνει ένα μεγάλο λάθος, «υιοθετώντας» το «trickle down effect» – σύμφωνα με το οποίο ο πλούτος θα μοιραζόταν αυτόματα από πάνω προς τα κάτω, όταν οι πλούσιοι θα κάλυπταν όλες τις ανάγκες τους. Η αναδιανομή των εισοδημάτων δεν λειτούργησε ανάλογα και δημιούργησε τεράστιες ανισότητες (ειδικά όπου προωθείται τοΔΝΤ) – οπότε δεν είναι δυνατόν πια να την εμπιστευθούμε αποκλειστικά και μόνο στο αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς.

Προφανώς βέβαια δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στον κανόνα του χρυσού, αφού οι υφιστάμενες ποσότητες του ευγενούς αλλά ουσιαστικά άχρηστου μετάλλου, σε σχέση με τις σημερινές παγκόσμιες χρηματικές ροές, είναι αδύνατον να καλύψουν τις ανάγκες μας. Θα μπορούσαμε φυσικά να υιοθετήσουμε ένα καλάθι νομισμάτων/χρυσού ή να επιτρέπουμε στις εμπορικές τράπεζες να διαθέτουν, να διαφυλάσσουν  και να δανείζουν τόσα χρήματα μόνο, όσες οι αποταμιεύσεις των πολιτών τους. Εν τούτοις, θεωρούμε ότι είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθούν αυτές οι διαδικασίες – πόσο μάλλον όταν τα σημερινά κράτη αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με τις βασικές τους υποχρεώσεις.

Τέλος, δεν μπορούμε να αποφύγουμε το δανεισμό, αφού χωρίς αυτόν είναι αδύνατον να υπάρξει πρόοδος μέσα στο σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας. Χωρίς δανεισμό είναι πολύ δύσκολη η χρηματοδότηση των κεφαλαιουχικών προϊόντων, αυτών καλύτερα που απαιτούν χρόνο «κατασκευής» που υπερβαίνει τα δύο έτη – οπότε η «δυτική υπεροχή» και η πρόοδος της, στηριζόμενη κυρίως σε αυτά τα αγαθά και όχι στα καταναλωτικά, θα έπαυε να υπάρχει.

Επομένως, αυτό που απομένει σε μία «μικτή Οικονομία» ως η καλύτερη «λύση», σε μία οικονομία δηλαδή που πιστεύει σε ένα όσο το δυνατόν μικρότερο κράτος (το οποίο όμως συνεχίζει να έχει στην κατοχή του τις κοινωφελείς και τις στρατηγικές επιχειρήσεις), καθώς επίσης στην ιδιωτική πρωτοβουλία (στην  οποία θα πρέπει να τοποθετούνται όρια διασφάλισης του ελεύθερου ανταγωνισμού, ενώ οφείλει να ελέγχεται), δεν είναι άλλο από την κρατικοποίηση των κεντρικών τραπεζών – με τις εμπορικές να παραμένουν στον ιδιωτικό τομέα.

Οι κεντρικές τράπεζες οφείλουν να είναι εξ ολοκλήρου δημόσιοι οργανισμοί, ανεξάρτητοι από τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα, από τους ιδιώτες επενδυτές, καθώς επίσης από τις κυβερνήσεις – αποτελώντας τον τέταρτο πυλώνα της κρατικής εξουσίας.Δίπλα στις τρείς ανεξάρτητες εξουσίες, στην εκτελεστική (κυβέρνηση), στη νομοθετική (κοινοβούλιο) και στη δικαστική, οφείλει να προστεθεί η νομισματική εξουσία – ένας δημόσιος θεσμός δηλαδή, ο οποίος να έχει το προνόμιο, το αποκλειστικό δικαίωμα καλύτερα της δημιουργίας των νόμιμων και αποδεκτών μέσων ανταλλαγής: των εκάστοτε χρημάτων και νομισμάτων.

Με τον τρόπο αυτό θα είχε τη δυνατότητα το κράτος να δανείζεται άτοκα – με μέτρο φυσικά και υπό τον διαρκή έλεγχο των υπολοίπων τριών εξουσιών, καθώς επίσης των Πολιτών του. Έτσι θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα, όσον αφορά τις ανάγκες του συνόλου της κοινωνίας – ενώ θα είχε τη δυνατότητα να κατευθύνει ορθολογικότερα την ποσότητα χρήματος (επίσης τα βασικά επιτόκια κλπ), χωρίς να δημιουργούνται οι κερδοσκοπικές φούσκες, οι  υφέσεις και οι  πληθωρισμοί από τις μανιοκαταθλιπτικές, αχόρταγες «αγορές».

Στην αμερικανική χρηματοοικονομική ιστορία έχουν υπάρξει πολλά εντυπωσιακά παραδείγματα, τα οποία αποδεικνύουν ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, σύμφωνα με αρκετούς οικονομολόγους. Εν τούτοις όμως, αφενός μεν η επιρροή της βρετανικής αποικιοκρατικής δύναμης, αφετέρου το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα (οι διεθνείς τοκογλύφοι), «τορπίλιζαν» κάθε φορά τις προσπάθειες των κυβερνήσεων να το επαναφέρουν.

Το αποτέλεσμα ήταν να παραμένουν τόσο οι Η.Π.Α., όσο και ο υπόλοιπος κόσμος, κάτω από τη δικτατορία του καρτέλ των πολυεθνικών τραπεζών, μετόχων των κεντρικών και υπό την ηγεσία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών της Βασιλείας – μίας ιδιωτικής ουσιαστικά τράπεζας, με κρυφό μετοχολόγιο, όπως πολλές άλλες κεντρικές, στην οποία κανένα δικαστήριο, καμία κυβέρνηση και κανένα κράτος δεν επιτρέπεται να επέμβει, ελέγχοντας τις δραστηριότητες της.

Όπως έχουμε αναφέρει δε χαρακτηριστικά, εάν θελήσει να επισκεφθεί κανείς τα 18όροφα κεντρικά, απομονωμένα και «μυστικοπαθή» γραφεία της, δίπλα από το σιδηροδρομικό σταθμό της Βασιλείας, οφείλει να γνωρίζει ότι εισέρχεται σε διεθνές έδαφος – αφού η Ελβετική αστυνομία

Μ.Κ.Ο. (Μπιζνες Καλα Οργανωμενες)

Θελεις να τα οικονομησεις ????? Ωραια γινε κολλητος με ενα κυβερνητικο
στελεχος και φτιαξε και εσυ μια Μ.Κ.Ο. (Μπιζνες Καλα Οργανωμενες)
Την ωρα που υποτιθεται η χωρα βουλιάζει το υπουργειο εξωτερικων
χρηματοδοτησε τις κατωθι Μ.Κ.Ο.:

500.000¤ Στον διεθνη οργανισμό γαλλοφωνιας
35.000¤ στην πρεσβεια του Τελ-Αβιβ για προγραμμα ειρηνικης προσέγγισης
με τους παλαιστηνίους
1.000.000¤ στην επιτροπή Ινδικου Ωκαιανού για την κλιματικη αλλαγή
150.000¤ στο ιδρυμα φουλμπραιτ.
ΜΚΟ Αρκτουρος αγνωστο ποσο
ΜΚΟ Του Σπ Φλογαιτη και Παμπουκη για νομοθετικες ρυθμίσεις στο Αζερμπαιζαν
ΜΚΟ ΙΝΑ ΑCADEMY που εχει παρει πολλα εκατομμυρια, για μετεκπέδευση
στελεχων στη Γεωργια
κ.λ.π. κ.λ.π.

 ( πηγη ελευθεροτυπια 20-02-2011 σελ 26)

διαυγεια .gr:
Ειναι το site που ειναι υποχρεωμενα ολα τα υπουργεια να δημοσιευουν τα
εξοδα τους. Ολα πλην του MAΞIMOY.

Όλοι οι άνθρωποι των Mη Kυβερνητικών Οργανώσεων

Όλοι οι άνθρωποι των Mη Kυβερνητικών Οργανώσεων. ΔΕΙΤΕ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΦΟΡΟΙ ΣΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!

26 Οκτ 2009

Χωρίς Σχόλια

Το «ΠΑΡΟΝ» φέρνει σήμερα για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας όλους τους ανθρώπους των περιβόητων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που τα περίεργα προγράμματα δραστηριότητας ορισμένων εξ αυτών και τα ποσά που διαχειρίσθηκαν έχουν προκαλέσει επανειλημμένως θόρυβο και σχόλια για «αρπαχτές εκατομμυρίων»!

Ο κατάλογος περιλαμβάνει 390 Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τα ποσά (σε ευρώ) που έλαβαν από το υπουργείο Εξωτερικών για τα έτη 2002, 2003, 2004. (Η απουσία ποσού σημαίνει ότι αυτό το χρονικό διάστημα δεν έχει καταγραφεί χρηματοδότηση και δεν διαθέτουμε μέχρι στιγμής στοιχεία για τα προηγούμενα χρόνια). Από τις οργανώσεις αυτές κάποιες έχουν ήδη διαγραφεί από τους καταλόγους του υπουργείου Εξωτερικών, για κάποιες άλλες έχουν κλείσει οι στρόφιγγες της χρηματοδότησης και για ορισμένες διεξάγονται έρευνες, μια και υπάρχουν υποψίες ότι τα ποσά που έλαβαν δεν διοχετεύθηκαν στους σκοπούς για τους οποίους τα έλαβαν. Μάλιστα έχει ανατεθεί στους έλληνες πρέσβεις των περιοχών όπου και το αντικείμενο του προγράμματος των ΜΚΟ αυτών να ερευνήσουν για το αν εκτελέσθηκε το έργο για το οποίο είχαν χρηματοδοτηθεί οι ΜΚΟ. Υπάρχουν και ΜΚΟ που τα στοιχεία τους ήδη έχουν σταλεί στον Εισαγγελέα. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν βέβαια ότι όλες οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι «μηχανές» ορισμένων πονηρών για να βάλουν χέρι στον κρατικό κορβανά και σε πόρους διεθνούς συνεργασίας. Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι διακεκριμένα πρόσωπα της νεοελληνικής κοινωνίας μετέχουν ως ιδρυτικά μέλη σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που έχουν να επιδείξουν ουσιαστικό έργο και επίσης ότι ανάμεσα στις ΜΚΟ περιλαμβάνονται ιδρύματα, ινστιτούτα και πανεπιστήμια με σοβαρή δουλειά. Όσον αφορά τα ποσά που έλαβαν οι οργανώσεις αυτές την τριετία 2002-2004, «πρωταθλήτρια» αναδεικνύεται η Αλληλεγγύη με 7.099.634 ευρώ και ακολουθεί η ΜΚΟ Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης (ΙΜΙ) με 6.841.064 ευρώ. Επίσης η Οργάνωση Action Aid, που εκπροσωπεί η κόρη του Μητσοτάκη Αλεξάνδρα, αν και δεν αναφέρεται στο διοικητικό συμβούλιο, έλαβε 517.600 ευρώ. Πρόεδρος στην Αλληλεγγύη είναι ο κ. Φουρλεμάδης και ιδρυτικά μέλη το Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος (Επίσκοπος Θερμοπυλών κ. Ιωάννου) και η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών (κ. Θωμάς Συνοδινός). Στο Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης υπεύθυνος/πρόεδρος είναι ο πρώην δημοσιογράφος της «Εξόρμησης» Κ. Τζεβελέκος και ιδρυτικά μέλη οι Δ. Κανέλλης, Θ. Μακρυνιώτης. Να σημειωθεί ότι ορισμένες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις έχουν αναλάβει προγράμματα από κοινού με άλλες και έχουν μοιραστεί τα αναλογούντα ποσά (τα οποία δεν έχουν περιληφθεί στον εκτενή κατάλογο που ακολουθεί). Έτσι λόγου χάριν η Αλληλεγγύη έχει λάβει μαζί με την Αναπτυξιακή Συνεργασία και Αλληλεγγύη 941.800 ευρώ, για προγράμματα υποστήριξης κακοποιημένων γυναικών και άλλα, ενώ για την Β'; φάση του προγράμματος Συνεργασίας Οργανώσεων κατά της Σωματεμπορίας γυναικών και νέων από την Αλβανία έχουν λάβει 125.000 ευρώ οι ΜΚΟ ΕΚΚΥΘΚΑ, Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης, ΚΕΔΕ, Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων και η ΑΡΣΙΣ Παραμένουν πάντως οι απορίες που είχε διατυπώσει το «Π» ήδη από τις 13 Μαρτίου, παρουσιάζοντας «Το πάρτι των ...; ΜΚΟ»: «Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να μάθουμε ποια ήταν ακριβώς τα αποτελέσματα του ''προγράμματος για την κατασκευή και ανάπτυξη κυψελών που διαθέτουν μηχανισμό διατήρησης της θερμοκρασίας διαβίωσης μελισσών καθ' όλο το έτος σε σταθερό επίπεδο'', για το οποίο χρηματοδοτήθηκε με 27.500 ευρώ η ΜΚΟ ΚΕΠΚΑΠ! Θα πρέπει, πάντως, να σημειώσουμε ότι ιδιαίτερη εντύπωση μας προκαλεί το γεγονός ότι μια από αυτές τις οργανώσεις με τα αρχικά ΙΜΙ χρηματοδοτήθηκε με 1,5 δισεκατομμύριο δραχμές περίπου για την αποναρκοθέτηση περιοχών σε διάφορες χώρες της Βαλκανικής και της Μέσης Ανατολής, χωρίς να είναι γνωστό αν διαθέτει το κατάλληλο προσωπικό για μια τέτοια εργασία... Ακόμη δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς και τα δύο προγράμματα, για τα οποία έχει χρηματοδοτηθεί το γνωστό ΕΛΙΑΜΕΠ με το ποσό των 168.000 χιλιάδων ευρών, περί Δημιουργίας νέων ηγετών - προγράμματα Χάλκης για τα έτη 2002 και 2003';'; και δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί ποιο άραγε ήταν τουλάχιστον το πολιτικό όφελος για τη χώρα μας» ...; 1. Κοινωνική Αλληλεγγύη - Θεσ/νίκη, (150.000), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Παύλος Νίκογλου, Ιδρυτικά μέλη: Νέτσικας Δ., Γούναρης Δ., Πυργίδου Μ., Γκολέμα Μ., Χιονά Π., Σφακιανάκη Κ., Χομσιόγλου Δ., Τσακτάνης Δ., Ρόμτσου Σ. 2. «ΚΕΣΣΑ Δήμητρα» Κέντρο Στρατηγικού Σχεδιασμού για την Ανάπτυξη - Λάρισα, (456.250), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Πιτσούλης Νικόλαος, Ιδρυτικά μέλη: Παπαγγελόπουλος Α., Πέτρου Γ., Ζάρκος Β. 3. Κύκλος της Πάτμου, Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος:-, Ιδρυτικά μέλη: Κυριαζής Δημ., Παπαντωνόπουλος Κων., Χάρη-Μπέκετ Μαρία, Ποταμιάνος Γεωρ., Καρράς Κων.

4. Αλληλεγγύη Σωματείο Ανθρ. Υποστήριξης, Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Αθανάσιος Νικολαΐδης, Ιδρυτικά μέλη: Χρήστος Σκανδάλης, Δημήτριος Καϊμάς, Παρασκευή Κωστιλίδου.

5. Δίκτυο Μεσόγειος «SOS» - Αθήνα, Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Χρυσόγελος Ν., Κουκιάσας Β., Ιδρυτικά μέλη: -.

6. Μηχανικοί Χωρίς Σύνορα - Αθήνα, (127.000), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Κουγιάνος Ι., Ιδρυτικά μέλη: Δανέζης Ε., Εγγλέζος Δ., Κουγιανού Π., Σωτηροπούλου Σ.

7. Ελληνικό Καραβάνι της Αλληλεγγύης, Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Παπαδιγενόπουλος Κων., Ιδρυτικά μέλη: Σιάμπου Μαρ., Γιαμουριάδου Ζορ., Καλλιά - Αντωνίου Αγγ., Μπαλοπούλου Παν., Αγιανόζογλου Δ., Αλαβάνος Αλ., Αυγερινός Παρ., Λαμπρίας Παν., Τίκωφ-Βλαχαντώνη Ελένη-Μαρία, Αγιανόζογλου Δ., Κορακιανίτη Αλ., Νικηφόρου-Αναστασιάδη Σοφ.

8. Ευρωπαϊκό Κέντρο Δημοσίου Δικαίου, (1.304.500), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Φλογαΐτης Σ., Ιδρυτικά μέλη: -.

9. Ευρωπαϊκή Προοπτική Κέντρο Ανάπτυξης και Εκπαίδευσης - Αθήνα, (2.574.631), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Σκλιας Π., Λάσκαρης Α., Ιδρυτικά μέλη: -.

10. Ελληνικός Σύνδεσμος για τη Διεθνή Ανάπτυξη (H.A.I.D.) - Αλεξ/πολη, (509.541,5), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Κούκιος Σ., Ιδρυτικά μέλη: -.

11. ΔΙΠΕ Διεπιστημονικό Ινστιτούτο Περιβαλλοντικών Ερευνών - Αθήνα, (210.000), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Πλαγιαννάκος Π., Ιδρυτικά μέλη: Ευθυμιόπουλος Η., Λασκαράτος Α., Μερτζάνης Φ., Οικονόμου Δ., Παπαγιαννάκης Μ., Ζαμιώτης Γ., Τσαντίλλης Δ., Τσεκούρας Γ., Χατζημπίρος Κ.

12. Φαρμακοποιοί του Κόσμου, Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Σπύρος Σερεμίδης, Ιδρυτικά μέλη: Κωνσταντίνος Κωτσόπουλος, Αλεξάνδρα Καλαμαρά.

13. Βιωσιμότητα, Ένωση για το Περιβάλλον, την Εκπαίδευση και τον Πολιτισμό, Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Δημήτριος Καλαϊτζίδης, Ιδρυτικά μέλη: Ιωάννης Δούμας, Παύλος Κοσμίδης, Θεόδωρος Παπαπαύλου, Αθηνά Βενέτη, Παναγιώτης Σταθόπουλος.
14. Ελληνική Ομάδα Διάσωσης ΕΟΔ - Θεσ/νίκη, (862.192), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Σκουτέλης Μ., Ιδρυτικά μέλη: Τρομπάκας Ζ., Γιοβανέκος Τ., Παυλίδης Γ., Βάγγος Γ., Πασχάλης Θ., Δικόπουλος Α., Θεοδωρίδης Α., Κυδώνης Μ., Καρβουνιάρη Α., Σαββίδης Γ., Κόκκινος Ν.

15. Κέντρο Προάσπισης Ανθ. Δικαιωμάτων - Αθήνα, (42.500), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Βασιλείου Μ., Μπρεδήμας Α., Ιδρυτικά μέλη: Γαβουνέλη Μ., Ρουμπίνη Γ., Μπαμπάσικα Ι., Κοππά Μ., Κυριακόπουλος Ε.

16. Κέντρο Έρευνας και Υποστήριξης Θυμάτων Κακοποίησης και Κοιν. Αποκλεισμού ΕΚΥΘΚΚΑ - Ιωάννινα, (101.000), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Μπιλανάκης Ν., Ιδρυτικά μέλη: Τσακίρη Ε., Τσιμπέρη Ε., Κουμπλομάτη Α., Στράτου-Σάπκα Σ., Σάπκας Α., Κοντοχρήστος Α., Οικονόμου Α.

17. Βαλκανική Ένωση Φιλίας - Αθήνα, Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Μιχαλακάκος Π., Ιδρυτικά μέλη: -.

18. Οικολογική Εταιρεία Έβρου, Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: -, Ιδρυτικά μέλη: Σαμιγών Σταφυλίδης, Γιώργος Δερεμίδης, Κωνσταντίνα Σαρίδου, Χρήστος Λαζόπουλος, Παναγιώτα Λαμιγακινού, Παναγιώτης Καραμανίδης

.
19. Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης - Αθήνα, (6.841.064), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Τζεβελέκος Κ., Ιδρυτικά μέλη: Κανέλλης Δ., Μακρυνιώτης Θ.

20. I.O.C.C. Διεθνής Ανθρωπιστικός Οργανισμός Ορθοδόξων Χριστιανών - Αθήνα, (683.000), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Κατσιβελάκη Δ., Ιδρυτικά μέλη: Καπετανάκης Λ., Βαγιωνή Μ.

21. Αλληλεγγύη των Λαών, (45.000) Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: -, Ιδρυτικά μέλη: Αλεξανδράκη Βασ., Σπαχή Νυμφ., Παπαχαραλάμπους Μιχ.-Αυγ., Καννάς Δημ., Χρήστου Καλ., Κυδωνιάτης Λινός-Παν., Ροβίλου Δημ., Γούναρη Ιω., Αλεξανδράκης Γεωρ., Γούτος Γεωρ., Καζάκου Σταυρ.

22. ΚΕΔΕ Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη - Αθήνα- Ελλάδα Human Rights Informations & Documantation Centre Γεωργίας Armenian Women For Health & Environment Αρμενία La Strada - Μολδαβία - Λευκορωσία, (399.694), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Συρμοπούλου Ε., Ιδρυτικά μέλη: Αβραμίδου Π., Αντωνίου - Λάτου Χ., Βαρδαραμάτου Κ., Βαρλάμη Ε., Βλιτσάκη Α., Δεμίρη Ε., Δήμα Αικ., Δρίβα Α. Καλογεράκη Κ., Κονάλη Μ., Κοντογιάννη Ι., Λαγάνη Ε., Yioussefian Maanian, Παναγοπούλου Α., Πανάρετου Αθ., Παπανδρέου Μαργ., Σιάνου Φ., Σταυρίδου Ε., Στρούζα Ε., Συνοδινού Α., Συρμοπούλου Ε., Τσαπάρα Α., Σκέπερς Α.

23. Βαλκανική Εταιρεία Παιδαγωγικής και Εκπαίδευσης, Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Τερζής Νικ., Ιδρυτικά μέλη: Demirel Ozcan, Bishkov Georgi, Nicolescu Viorel, Γερμανός Δημ., Karaj Theodori, Popovska-Lakinska Divna, Χαραλάμπους Δημ., Spacenovic Vera, Ξωχέλλης Παν., Erdogan Irfan.

24. Άμεση Επέμβαση για την Προστασία της Άγριας Φύσης, Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: -, Ιδρυτικά μέλη: Κουρουκλή Τερ., Τραμπαζάλη Κωσταντία, Τραπεζιώτης Δημ., Πετρογιάννης Κων., Θεοδωρόπουλος Κων., Γκούμας Βασ., Κοντοζήση Θεοδ.

25. Εταιρεία Συλλογικής Υποστήριξης κατά του AIDS, Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Βασίλης Κιοσές, Ιδρυτικά μέλη: Ιωάννης Αραμπατζής, Έφη Τσίντζου, Δημήτριος Τσακπίνης, Σοφία Χαλκίδου, Αθανάσιος Κατσαμάκης.

26. Γιατροί Χωρίς Σύνορα - Αθήνα, (1.251.973), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Αντύπας Τ., Χιονίδου Κ., Ιδρυτικά μέλη: Παπαϊωάννου Κ.

27. Ηumanet Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ανθρωπιστικής Ανάπτυξης - Ιωάννινα, (964.123), Υπεύθυνος επικ./Πρόεδρος: Ράπτης Ν., Ιδρυτικά μέλη: Καλογιάννη Τ., Σταύρου Κ., Κολλάτου Ε., Ντούσκος Ν.

ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ:

Το κοστος των Ελβετικων διοδιιων

Πέμπτη, 23 Σεπτεμβρίου 2010 

Η χρήση των ελβετικών αυτοκινητόδρομων και οδών ταχείας κυκλοφορίας υπόκειται για όλα τα μηχανοκίνητα οχήματα σε υποχρέωση πληρωμής διοδίων. Για μηχανοκίνητα οχήματα με μέχρι 3,5 t (ΕΙΧ, μοτοσικλέτες και τροχόσπιτα) υπάρχει υποχρέωση ειδικού σήματος (βινιέτας).

Πριν από τη χρήση αυτοκινητοδρόμων και οδών ταχείας κυκλοφορίας πρέπει να αγοραστεί μία βινιέτα, η οποία ισχύει για απεριόριστες διαδρομές σε όλους τους αυτοκινητόδρομους και οδούς ταχείας κυκλοφορίας.

Μέλη της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας ταξίδεψαν αυτή την εβδομάδα στο εξωτερικό, βρέθηκαν με ΙΧ επιβατικό αυτοκίνητο στην Ελβετία και αγόρασαν μια vignette.

Το κόστος της; 31 Ευρώ για όλο το χρόνο,

δηλαδή μέχρι το τέλος του 2010, με τη δυνατότητα χρήσης απεριόριστων διαδρομών, εννοείται και των πολυάριθμων τούνελ της ορεινής χώρας.

 

 

 

Δηλαδή, ο Ελβετός πολίτης πληρώνει 31 ευρώ το χρόνο

και έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί ελεύθερα ολόκληρο το εθνικό οδικό δίκτυο της χώρας του.

Ο Έλληνας πολίτης, π.χ. ο κάτοικος Κατερίνης που εργάζεται στην Θεσσαλονίκη και πηγαινοέρχεται καθημερινά,

πληρώνει 1.392 Ευρώ μόνο γι αυτή τη διαδρομή και μόνο για 20 εργάσιμες Χ 12 μήνες Χ 5,80 και ΟΧΙ για 365 μέρες  !!

και δεν έχει τη δυνατότητα αγοράς εκπτωτικής κάρτας, όπως συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο!

Οι Ελβετοί συνάδελφοι των φίλων μας δεν μπορούσαν να το πιστέψουν, λέγοντας: «Αυτό λέγεται κλοπή!».

Οι δε πολιτικοί που υπέγραψαν την παραχώρηση της χρήσης των εθνικών μας δρόμων, κάτω από τέτοιους όρους, είναι πουλημένα τομάρια!

Αυτό το τελευταίο, δεν είπαν οι Ελβετοί! Το είπαν οι Τσέχοι που κάθονταν στο ίδιο τραπέζι!

Κι εμείς βέβαια τους εξηγήσαμε, πως απλά «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ».