ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ - ΚΟΥΦΑΛΕΣ

ΕΙΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟ SITE ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΗ …ANTICRIST (=ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ) AΝΤΙΣΤΡΟΦΑ!

ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΣΥΣΤΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ!!!

22 Ιουνίου 2011

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: ΕΙΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟ SITE ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΗ …ANTICRIST (=ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ) AΝΤΙΣΤΡΟΦΑ!

Απίστευτο κι όμως αληθινό!
Γράφοντας τη λέξη  antichrist (αντίχριστος) αντίστροφα θα εισέλθετε στο site της Παπικής Εκκλησίας. Δηλαδή εισάγεται http://www.tsirhcitna.com που είναι ανάποδα η λέξη antichrist (αντίχριστος) .
Σαν ΜπαρμπαΝίκος, είμαι 1.000% σίγουρος, ότι ο «Άγιος» προκαθήμενος της Παπικής Εκκλησίας και οι Κορδινάλιοί του, έχουν πλήρη  επίγνωση της  .…σύμπτωσης αυτής;

Εδώ και τώρα κρατικοποίηση της τράπεζας ΕΛΛΑΔΟΣ

Εδώ και τώρα κρατικοποίηση της τράπεζας ΕΛΛΑΔΟΣ του χειρότερου αποικιοκρατικού οργανισμού για την καταστροφή της ΕΛΛΑΔΟΣ!!!

“Τράπεζα της Ελλάδος”: Μια ΙΔΙΩΤΙΚΗ εταιρία που χαράσσει και ασκεί πολιτική!

Το «μυστικό» που κρύβει ο μειωμένος δανεισμός των ελληνικών τραπεζών βρίσκεται στο «στράγγισμα» της αγοράς από νέα δάνεια.

Η τράπεζα της Ελλάδος ο μεγαλύτερος και μοναδικός διαχρονικός δολοφόνος της οικονομία της Ελλάδος!!!

Ο διαχρονικός εγκληματίας με εγκλήματα διαρκείας και ειδεχθή για τον λαό!!! Έχετε απορία για το 2009   το χορό τον κερδοσκόπων που η παραπάνω τράπεζα το έκανε από τρις ημέρες σε 10 και διέλυσαν την οικονομία της Ελλάδος! Ξέρετε από που ελέγχετε και παίρνει εντολές από την κεντρική τράπεζα της Ευρώπης! Ξέρετε ότι ιδρύθηκε με το χρυσό και τα λεφτα των ΕΛΛΗΝΩΝ και της Ελλάδος και ότι έχει μόνο αυτή το δικαίωμα να εκδίδει λεφτα τραπεζογραμμάτια θέλει δεν θέλει το κράτος!!! Ξέρετε ότι το κράτος δεν μπορεί να της επιβάλει η να της προτείνει τίποτα!!! Τώρα ξέρετε ποιος είναι υπεύθυνος για την καταστροφή της οικονομίας της Ελλάδος και την υποδούλωση της!!! Τώρα ξέρετε αν γνώριζαν οι κερδοσκόποι Ευρωπαίοι για τα τεκταινόμενα στην Ελλαδα αφού τα δημιούργησαν αυτοί! Και το θέμα με την στατιστική υπηρεσία ήταν ένα χοντρό παραμύθι για να μας ενοχοποιήσουν! Παρακάτω σας έχω όλα τα στοιχεία για τον ρόλο αυτού του προδοτικού οργασμού που λέγετε και ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ και του διοικητή της! Από την ίδρυση της το 1927 μεχρι σήμερα απαγορεύετε να ελεγχθούν τα βιβλία της!!

Ένα νέο όργανο δημιουργήθηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος – το Συμβούλιο Νομισματικής Πολιτικής – αρμόδιο για τη νομισματική και συναλλαγματική πολιτική.

Από της υποκαταστάσεως του ευρώ στο εθνικό νόμισμα, η Τράπεζα της Ελλάδος λειτουργεί ως αναπόσπαστο μέρος του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών τόσο κατά την επιδίωξη του πρωταρχικού της σκοπού όσο και, ως προς σειρά βασικών αρμοδιοτήτων της, ενεργώντας σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές και οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας!

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Γηράσκω αεί διδασκόμενος!
Μην έχοντας καλές σχέσεις με το χρήμα και τα τραπεζικά ιδρύματα, δεν γνώριζα ότι σύμφωνα με το άρθρο 48 του Καταστατικού της Τράπεζας της Ελλάδος: «Ούτε εν τω Κεντρικώ καταστήματι, ούτε εν τοις υποκαταστήμασιν αυτής, δικαιούται αντιπρόσωπος του Δημοσίου να…..
ερευνά τα βιβλία της Τραπέζης».
Αυτά ισχύουν από το ιδρυτικό καταστατικό της, το οποίο κυρώθηκε με τον ιδρυτικό νόμο 3424/7.12.1927 (ΦΕΚ Α΄298).
Τα αντιγράφω από την ντοκουμενταρισμένη μελέτη του εγκρίτου οικονομολόγου Σπύρου Λαβδιώτη με τίτλο: «Νομισματικό σύστημα. Το μεγάλο παιχνίδι και το αινιγματικό ιδιοκτησιακό καθεστώς της Τράπεζας της Ελλάδος» (Δημοσιεύθηκε στο μηναίο περιοδικό «NEXUS», τεύχ. Μαρτίου 2011, σελ. 34 επ.).
Ερώτημα: Πόσοι Έλληνες γνωρίζουμε ότι από το 1927 δεν επιτρέπεται να πατήσει ελεγκτής του «Δημοσίου» στην Α.Ε. Τράπεζα Ελλάδος;
Τα βιβλία της κρύβουν τα επτασφράγιστα μυστικά της, τα οποία δεν γνωρίζω αν μπορούν να μάθουν και οι χρυσοπληρωμένοι διοικητές και υποδιοικητές της.
Πόσο δίκαιο είχε ο Γέρος του Μωριά που έλεγε: Πτάνα Ελλάδα, δεν θα ισιώσεις ποτέ.

http://www.inews.gr/

Στο άρθρο 2 του καταστατικού της Τράπεζας της Ελλάδος, αναφέρονται αρμοδιότητες της:

α. Χαράσει και ασκεί νομισματική πολιτική.

β. Ασκεί την πολιτική συναλλαγματικής ισοτιμίας.

γ. ΚΑΤΕΧΕΙ και ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ τα επίσημα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας στα οποία περιλαμβάνονται τα σε ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ διαθέσιμα της Τράπεζας Ελλάδος και του Ελληνικού Δημοσίου.

δ. Ασκεί την εποπτεία των πιστωτικών ιδρυμάτων και άλλων επιχειρήσεων …..

ε. ….

στ. Εχει το ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ της εκδόσεως τραπεζικών γραματείων τα οποία κυκλοφορούν ως νόμιμο χρήμα σε όλη την Ελλάδα.

ζ. Ενεργεί ως ταμείας και εντολοδόχος του Δημοσίου.

Στο άρθρο 3, αναφέρεται ότι το κράτος ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΔΩΣΕΙ ΑΛΛΑ ΤΡΑΠΕΖΟΓΡΑΜΜΑΤΙΑ.

Και τώρα η ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ:

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;;;

Είμαι σίγουρος ότι όλοι σας όπως και εγώ πρίν ψάξω το καταστατικό της, είσασταν σίγουροι ότι πρόκειται για οργανισμό του Δημοσίου, διότι θα ήταν απαράδεκτο να εμπιστευθούμε την έκδοση και έλεγχο του χρήματος στην χώρα μας σε ιδιώτη.

ΑΜ ΔΕ!

Στο τμήμα ΙΙ – άρθρο 8 αναφέρεται ότι η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ΠΟΛΥΜΕΤΟΧΙΚΗ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ, και ενώ δέν αναφέρει κανέναν περιορισμό όσον αφορά στο ποσοστό κατοχής ενός φυσικού προσώπου, αναφέρει ρητά ότι το Ελληνικό Δημόσιο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ 35%, ΔΗΛΑΔΗ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΙΔΙΩΤΗ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΛΘΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ!!!!!!!!!!!!!!

Σας θυμίζει τίποτε αυτό;

Και βέβαια κατόπιν τούτου, είναι φυσικό να δημιουργηθούν ερωτήματα που θα έπρεπε να είχαμε κάνει προ πολλού, αλλά ντρεπόμασταν να ρωτήσουμε:

1. Πώς είναι δυνατόν μία ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ να ΚΑΤΕΧΕΙ και να ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ τα διαθέσιμα της χώρας μας;

2. Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευθούμε τον έλεγχο όλων των υπολοίπων τραπεζών σε μία ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ;;;;

3. Τί είδους νομικό πρόσωπο είναι η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα;

4. Τί είναι η commission?

5. Ποιοί είναι όλοι αυτοί οι τύποι στην κομισιόν που βγαίνουν και λένε μαλακίες για την χώρα μας και μας σέρνουν στο ΔΝΤ;

Στο άρθρο 2 του καταστατικού της Τράπεζας της Ελλάδος, αναφέρονται αρμοδιότητές της:

α. Χαράσσει και ασκεί νομισματική πολιτική.

β. Ασκεί την πολιτική συναλλαγματικής ισοτιμίας.

γ. Κατέχει και διαχειρίζεται τα επίσημα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας στα οποία περιλαμβάνονται τα σε συνάλλαγμα και χρυσό διαθέσιμα της Τράπεζας Ελλάδος και του Ελληνικού Δημοσίου.

δ. Ασκεί την εποπτεία των πιστωτικών ιδρυμάτων και άλλων επιχειρήσεων…

ε. …

στ. Έχει το αποκλειστικό προνόμιο της εκδόσεως τραπεζικών γραμματίων τα οποία κυκλοφορούν ως νόμιμο χρήμα σε όλη την Ελλάδα.

ζ. Ενεργεί ως ταμίας και εντολοδόχος του Δημοσίου.

Στο άρθρο 3, αναφέρεται ότι το κράτος δεν μπορεί να εκδώσει άλλα τραπεζογραμμάτια.

Και τώρα η μεγάλη ερώτηση:

Τι είδους νομικό πρόσωπο είναι η Τράπεζα της Ελλάδος;;;

Είμαι σίγουρος ότι όλοι σας όπως και εγώ πριν ψάξω το καταστατικό της, ήσασταν σίγουροι ότι πρόκειται για οργανισμό του Δημοσίου, διότι θα ήταν απαράδεκτο να εμπιστευθούμε την έκδοση και έλεγχο του χρήματος στην χώρα μας σε ιδιώτη.

Αμ δε!

Στο τμήμα ΙΙ – άρθρο 8 αναφέρεται ότι η Τράπεζα της Ελλάδος είναι πολυμετοχική ιδιωτική εταιρία, και ενώ δεν αναφέρει κανέναν περιορισμό όσον αφορά στο ποσοστό κατοχής ενός φυσικού προσώπου, αναφέρει ρητά ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί να κατέχει πάνω του 35%, δηλαδή η τράπεζα της Ελλάδος μπορεί να ανήκει ολόκληρη σε έναν ιδιώτη, αλλά δεν μπορεί ποτέ να έλθει στα χέρια του ελληνικού δημοσίου!!!

Σας θυμίζει τίποτε αυτό;

Και βέβαια κατόπιν τούτου, είναι φυσικό να δημιουργηθούν ερωτήματα που θα έπρεπε να είχαμε κάνει προ πολλού, αλλά ντρεπόμασταν να ρωτήσουμε:

1. Πώς είναι δυνατόν μία ιδιωτική εταιρία να κατέχει και να διαχειρίζεται τα διαθέσιμα της χώρας μας;

2. Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευθούμε τον έλεγχο όλων των υπολοίπων τραπεζών σε μία ιδιωτική εταιρία;;;

3. Τί είδους νομικό πρόσωπο είναι η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα;

4. Τί είναι η Commission?

5. Ποιοί είναι όλοι αυτοί οι τύποι στην κομισιόν που βγαίνουν και λένε μαλακίες για την χώρα μας και μας σέρνουν στο ΔΝΤ;

Λοιπόν όσον αφορά στην κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα, τόσο το διοικητικό συμβούλιο, όσο και η εκτελεστική επιτροπή, αποτελούνται απο διοικητές κεντρικών ευρωπαϊκών τραπεζών, άρα οι ίδιοι τύποι που διοικούν τις «Εθνικές» κεντρικές κρατικές τράπεζες που όπως είπαμε είναι ιδιωτικές εταιρίες!!!

Όσον αφορά στο ποιοί καθορίζουν τις μοίρες μας, την ερώτηση αυτή έχει θέσει και ο φίλος μας ο βρετανός ευρωβουλευτής Nigel Farage (ο Θεός να τον έχει καλά) στον μη δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο της ΕΕ κ. Herman Van Rompuy. [Θαλαμοφύλακας]

Γράφει ο Φώτης Μπόμπολας

http://citypress-gr.blogspot.com/2010/09/blog-post_5024.html

FED, Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: Τα καινούργια χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής, η νέα πιστωτική πυραμίδα, η παραγωγή χρήματος από τις εμπορικές τράπεζες, η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας, η «ομοσπονδιακή» των Η.Π.Α. και η ανάγκη εθνικοποίησης των κεντρικών τραπεζών
By
leandros
– 7 Ιουνίου 2011Posted in: Παράξενα, Τεχνολογία

Δημοσιευμένο την 1η Μαίου του ’11 το άρθρο του  Βασίλη Βιλιάρδο (copyright) είναι πιο επίκαιρο από ποτέ._Κ.Κ.

“Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν ενδιαφέρεται τόσο για τα κεφάλαια, πόσο μάλλον για τα «εικονικά» χρήματα, όσο για τους τόκους που «προσφέρουν». Τα κεφάλαια μοιάζουν με τα «οπωροφόρα» δέντρα, τα οποία έχουν τότε μόνο αξία, όταν παράγουν καρπούς – αφού αυτοί πωλούνται στις αγορές, δημιουργώντας κέρδη.

Όσον αφορά τις εμπορικές τράπεζες, με κριτήριο το ελάχιστο αποθεματικό κεφάλαιο (fractional reserve) που υποχρεούνται να καταβάλλουν στις κεντρικές, έχουν τη δυνατότητα να «εγκρίνουν» έως και τα 50πλάσια δάνεια των εγγυήσεων που διαθέτουν – δημιουργώντας χρήματα από το πουθενά και αποκομίζοντας ετήσια επιτόκια που υπερβαίνουν το 250% επί των κατατεθειμένων κεφαλαίων τους.

Για παράδειγμα, όταν προσφέρουν ένα δάνειο 1.000 €, τα χρήματα που στην πραγματικότητα διαθέτουν (υπό ορισμένες προϋποθέσεις), είναι 20 € (2%). Από τα 20 αυτά Ευρώ, με επιτόκιο 5%, οι ετήσιοι τόκοι τους διαμορφώνονται στα 50 € – δηλαδή, κερδίζουν 2,5 φορές τα πραγματικά χρήματα που καταβάλλουν. Επομένως, όχι μόνο ξεπερνούν κατά πολύ ακόμη και τον πιο άπληστο τοκογλύφο, αλλά, το σημαντικότερο ίσως, θα ήταν πιθανότατα ικανές να «εγκληματήσουν», εάν μόνο έτσι θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν περαιτέρω τα υπερκέρδη τους”.

Με βάση τις παραπάνω τοποθετήσεις, δεν απορεί κανείς διαπιστώνοντας ότι το καζίνο έχει ξανά ανοίξει – ειδικά όταν γνωρίζει ότι οι «πρωταθλητές» του marketing, οι Η.Π.Α., έχουν διοχετεύσει σχεδόν το σύνολο της δημιουργικότητας τους στα χρηματοπιστωτικά προϊόντα «μαζικής καταστροφής». Πόσο μάλλον αφού η εμπειρία των μεγάλων ιδρυμάτων από την πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση τα δίδαξε ότι, ακόμη και αν τυχόν βρεθούν ξανά σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (χρεοκοπία), οι κυβερνήσεις θα επέμβουν με τα χρήματα των φορολογουμένων Πολιτών τους, διασώζοντας τες (ετεροβαρές ρίσκο).

ΟΙ ΣΚΙΩΔΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Αναλυτικότερα οι τράπεζες, κυρίως οι τοπικές γερμανικές, με στόχο να αποφύγουν τις μελλοντικές υποχρεώσεις τους από την εφαρμογή της νέας συνθήκης της Βασιλείας, η οποία θα τις αναγκάζει σε Ίδια Κεφάλαια της τάξης του 10,5% επί των συνολικών δανείων τους, «μεταβιβάζουν» τις επισφάλειες (ρίσκα) τους σε εξειδικευμένους επενδυτές (σκιώδεις τράπεζες) – με αποτέλεσμα να ελαχιστοποιούν τα απαιτούμενα κεφάλαια τους, κάποιες φορές σε χαμηλότερα του 1% (δανείζοντας με επιτόκια 5%, επιτυγχάνουν έως και 500% κερδοφορία).

Η καινούργια αυτή «αισθητική επέμβαση» στους Ισολογισμούς τους ονομάζεται «Regulatory Capital Relief Trade / Reg Caps» – όπου οι σκιώδεις, ανεξέλεγκτες από τις Αρχές τράπεζες, οι οποίες στις Η.Π.Α. διαχειρίζονται πιστώσεις ύψους 16 τρις $ (οι κανονικές τράπεζες «μόλις» 13 τρις $), υψηλότερες δηλαδή από το συνολικό ΑΕΠ της υπερδύναμης, «αγοράζουν» τις επισφαλείς πιστώσεις των εμπορικών τραπεζών, «χρεώνοντας» τες με προμήθειες που ξεπερνούν το 15%. Η λειτουργία του απίστευτου αυτού «μηχανισμού ωραιοποίησης» των Ισολογισμών είναι η εξής:

(α)  Η εμπορική τράπεζα προσφέρει πιστώσεις στους πελάτες της, ιδιώτες ή επιχειρήσεις, χωρίς να προσέχει ιδιαίτερα την πιστοληπτική τους ικανότητα (όπως ακριβώς συνέβη με τα ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης στις Η.Π.Α.)

(β)  Αρκετές χιλιάδες δανείων «συσκευάζονται» σε ένα «δομημένο» προϊόν. Τα ιδιαίτερα επικίνδυνα πιστωτικά «πακέτα» τώρα, τα δομημένα προϊόντα δηλαδή με το μεγαλύτερο ρίσκο (Junior Trance), «τιτλοποιούνται» και μεταβιβάζονται σε επενδυτές (σκιώδεις τράπεζες).

(γ)  Οι επενδυτές αυτοί (για παράδειγμα κάποια Hedge Funds), αναλαμβάνουν το ρίσκο της απώλειας των πιστώσεων – χρεώνοντας την τράπεζα που τις μεταβιβάζει με υψηλά επιτόκια (έως και 15%).

(δ)  Η τράπεζα, έχοντας μετατρέψει τα επισφαλή της δάνεια σε ασφαλή, αφού έχει μεταβιβάσει το ρίσκο της απώλειας τους (κάτι που λειτουργούσε στο παρελθόν με τα CDS και τις ασφαλιστικές εταιρίες, έως ότου κατέρρευσε η αγορά τους), δεν είναι υποχρεωμένη να τα εγγράψει στον Ισολογισμό της. Επομένως, έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει την παροχή πιστώσεων, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να αυξήσει τα Ίδια Κεφάλαια της (με αποτέλεσμα να μειώνεται η σχέση «Ίδια Κεφάλαια προς Πιστώσεις» στο 1% – αντί να παραμένει στο 10%).

(ε)  Ο κίνδυνος της απώλειας των επισφαλών δανείων τώρα, τον οποίο έχουν αναλάβει τα Hedge funds από την τράπεζα, μεταφέρεται στους χρηματοδότες τους – που ακριβώς δεν γνωρίζει κανείς. Όπως υποθέτουν οι γνώστες της αγοράς, οι χρηματοδότες αυτοί είναι κρατικά επενδυτικά κεφάλαια, συνταξιοδοτικά ταμεία και πλούσιοι ιδιώτες -  μέσω των ειδικών ιδρυμάτων που διαθέτουν.

(στ) Ολόκληρο το «παιχνίδι», η πιστωτική πυραμίδα δηλαδή, συνεχίζεται επ’ αόριστον – μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή, κατά την οποία θα εκραγεί ακόμη μία φορά η «φούσκα» και θα γκρεμισθεί η πυραμίδα (καπιταλισμός-καζίνο).

Στην περίπτωση αυτή, δεν είναι απίθανο ένας ιδιοκτήτης, ο οποίος για παράδειγμα αγόρασε με δόσεις το σπίτι του από μία Ελληνική Τράπεζα (ή ένας επιχειρηματίας που δανείσθηκε από μία ελβετική τράπεζα), να έλθει αντιμέτωπος με έναν Ιάπωνα επενδυτή ή με κάποιο βρετανικό Hedge Fund, το οποίο θα ζητάει από αυτόν τα χρήματα του. Ειδικά όσον αφορά τα επιχειρηματικά δάνεια, τα οποία είναι συνήθως εξάμηνης λήξης, αν και υπό ομαλές συνθήκες ανανεώνονται, είναι δυνατόν να «καταπέσουν» ξαφνικά, καταστρέφοντας πολλές επιχειρήσεις.

Περαιτέρω, παρά το ότι οι κρατικές υπηρεσίες ακολουθούν τα ίχνη των πιστωτικών «ακροβατών», προσπαθώντας να εμποδίσουν την καινούργια, πολύ πιο ισχυρή πιστωτική φούσκα που δημιουργείται, δεν φαίνεται δυστυχώς να τα καταφέρνουν. Το γεγονός αυτό είναι μάλλον αυτονόητο αφού ο Αρχές, ιδίως οι ευρωπαϊκές, διαθέτουν ελάχιστα άτομα, με ετήσιους μισθούς που δεν ξεπερνούν τα 130.000 € – έχοντας απέναντι τους πολλές χιλιάδες καλοπληρωμένα, ικανότατα επενδυτικά στελέχη, τα οποία ακολουθούν «πρότυπα» όπως αυτό του J.Paulson (ο οποίος κέρδισε μέσα σε ελάχιστους μήνες από την πρόσφατη κρίση των subrimes σχεδόν 4 δισεκατομμύρια $).

Πολύ περισσότερο όταν, όπως υποθέτουμε, δεν είναι αντίθετη τους η Fed – η οποία, παρά το ότι η ονομασία της (Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα των Η.Π.Α.) μας προδιαθέτει να την θεωρήσουμε κρατική, είναι μία ιδιωτική τράπεζα (με μετόχους μερικές από τις μεγαλύτερες εμπορικές τράπεζες, καθώς επίσης ανώνυμους ιδιώτες-μέλη της τραπεζικής ολιγαρχίας).

ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Συνεχίζοντας, θεωρούμε ότι οι κανονικές τράπεζες (εμπορικές), δεν διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τις σκιώδεις – με μοναδική ίσως εξαίρεση το ότι υπάγονται σε θεσμοθετημένους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Ειδικότερα, η διαδικασία της δημιουργίας χρήματος εκ μέρους τους από το πουθενά παραμένει «αδιαφανής – ενώ είναι πολύ δύσκολο να «ανακαλυφθεί/τεκμηριωθεί». Για παράδειγμα, όταν κανείς αναζητήσει στους Ισολογισμούς και στις στατιστικές των εμπορικών τραπεζών, εάν το ποσόν των χορηγήσεων τους υπερβαίνει το αντίστοιχο των καταθέσεων, δεν πρόκειται να διακρίνει σημαντικές διαφορές (Πίνακας Ι).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Καταθέσεις, χορηγήσεις και διαφορά (καταθέσεις μείον χορηγήσεις) ορισμένων Ελληνικών τραπεζών σε δις €, με κριτήριο τους Ισολογισμούς τους το 2009.
Τράπεζα

Καταθέσεις

Χορηγήσεις

Διαφορά

Εθνική Τράπεζα

58,08

58,13

-0,05
Eurobank

45,81

42,02

3,79
Alpha Bank

35,26

41,81

-6,55
Τράπεζα Κύπρου

26,93

22,35

4,58
Τράπεζα Πειραιώς

25,73

31,25

-5,52
Αγροτική Τράπεζα

22,68

22,13

0,55
Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο

12,66

7,91

4,75

Πηγή: Ναυτεμπορική

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, η διαφορά μεταξύ καταθέσεων και χορηγήσεων (όπου το αρνητικό υπόλοιπο σημαίνει ότι η εκάστοτε τράπεζα έχει δανείσει περισσότερα χρήματα από τις «καταθέσεις» της), δεν είναι σημαντική. Επομένως, αυτός που αναζητά πρακτική απόδειξη της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά στους Ισολογισμούς των τραπεζών, δεν πρόκειται να την βρει εκεί – εκτός εάν γνωρίζει ότι, κάτω από την έννοια «καταθέσεις» συμπεριλαμβάνονται επίσης χρήματα, τα οποία δεν προέρχονται από καταθέσεις, αλλά από «πιστώσεις»: λογιστικά χρήματα δηλαδή (πηγή: B.Senf).

Πόσο μάλλον εάν κατανοήσει ότι, εάν κάποιος λάβει ένα δάνειο από μία τράπεζα και καταθέσει (εμβάσει κλπ) το ποσόν του δανείου σε έναν λογαριασμό όψεως, στην ίδια ή σε κάποια άλλη τράπεζα, τότε τα χρήματα αυτά θεωρούνται καταθέσεις – γεγονός που μάλλον δυσχεραίνει κατά πολύ την πειστικότητα εκείνων των στατιστικών αναφορών, οι οποίες καταγράφουν τις αποταμιεύσεις των Πολιτών, προσπαθώντας να μας δώσουν μία δήθεν αντιπροσωπευτική εικόνα των προς διάθεση «πραγματικών» χρημάτων (χωρίς να αφαιρούν τις υποχρεώσεις των καταθετών κλπ).

Παρά το ότι λοιπόν η διαδικασία της παραγωγής χρημάτων από το πουθενά ήταν αρχικά το αποκλειστικό προνόμιο των κεντρικών τραπεζών, στις οποίες οι εμπορικές, για να πάρουν χρήματα (δάνεια) έδιναν σαν εγγύηση τις απαιτήσεις τους από τους πελάτες τους (ανταλλάσσοντας τες με «κεντρικά χρήματα», τα οποία «μεταβίβαζαν» στους επόμενους πελάτες τους), οι εμπορικές τράπεζες έχουν «εφεύρει», για πολλά χρόνια κρυφά από το ευρύ κοινό και την Πολιτική, έναν καινούργιο τρόπο παραγωγής χρημάτων: τα λογιστικά χρήματα, τα οποία πλέον αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της ποσότητας χρήματος Μ1(μετρητά συν καταθέσεις όψεως).

Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν το απλοποιημένο «πιστωτικό φαινόμενο», το οποίο επεξηγεί το μηχανισμό που οδηγεί στη διαρκή αύξηση της ποσότητας των χρημάτων εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών, είναι το εξής:

(α)  Κάποιος καταθέτει στην Τράπεζα Α το ποσόν των 1.000 €. Η τράπεζα διατηρεί τα 200 € στους λογαριασμούς της (σαν «ρεζέρβες», εάν αυτή ήταν η υποχρέωση της στην κεντρική) και δανείζει τα 800 € στην Τράπεζα Β (ή σε κάποιον άλλο πελάτη της κλπ)

(β)  Η Τράπεζα Β, η οποία δανείζεται τα 800 €, διατηρεί αντίστοιχα τα 160 € στους λογαριασμούς της και δανείζει τα 640 € στην Τράπεζα Γ.

(γ)  Η Τράπεζα Γ, η οποία δανείζεται τα 640 € διατηρεί τα 128 € και δανείζει τα 512 € που «περισσεύουν» κοκ.

Με αυτόν τον τρόπο, έχουμε στο τέλος «καινούργιες» καταθέσεις συνολικά 5.000 €, από την αρχική κατάθεση των πραγματικών 1.000 €, ρεζέρβες αυτά τα 1.000 € και νέες πιστώσεις 4.000 €. Δηλαδή, τα 1.000 € που κατέθεσε ένας και μοναδικός πελάτης έγιναν 4.000 € πιστώσεις και 1.000 € ρεζέρβες – επομένως, «ως δια μαγείας» πολλαπλασιάστηκαν.

Ίσως οφείλουμε να συμπληρώσουμε εδώ ότι, εάν η υποχρέωση των εμπορικών τραπεζών για τη διατήρηση εγγυήσεων στην κεντρική δεν ήταν 20%, όπως στο παράδειγμα, αλλά 2%, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ευρωζώνη, τα αρχικά 1.000 € θα μπορούσαν να γίνουν 50.000 € (υπό προϋποθέσεις φυσικά, όπου το μέγεθος της τράπεζας, ο όγκος των συναλλαγών της καλύτερα, διαδραματίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο – κάτι που θα αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο μας).

Συνεχίζοντας στο προηγούμενο παράδειγμα, αλλά από την αντίθετη «φορά», εάν ο αρχικός πελάτης ζητήσει από την Τράπεζα Α να του επιστρέψει τα 1.000 €, τότε αυτή θα απαιτήσει από την Τράπεζα Β τα 800 € που της είχε δανείσει, συμπληρώνοντας τα  με τα 200 € που είχε διατηρήσει (ρεζέρβες) κοκ. Έτσι λοιπόν, σε τελική ανάλυση, τα 4.000 € πιστώσεις και τα 1.000 € ρεζέρβες, τα συνολικά 5.000 € δηλαδή, θα ξαναγίνονταν 1.000 € (εδώ το μέγεθος της τράπεζας λειτουργεί ακριβώς αντίθετα, οδηγώντας τις μεγάλες γρηγορότερα στη χρεοκοπία).

Φυσικά, όταν η Οικονομία λειτουργεί ομαλά, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πρακτικά, αφού εμφανίζονται συνεχώς νέοι καταθέτες, οι τράπεζες δανείζονται επί πλέον χρήματα κλπ. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν είναι τόσο εύκολη η διαδικασία της επιστροφής χρημάτων (πιστωτική συρρίκνωση, «κάψιμο» χρημάτων), όσο αυτή του δανεισμού τους, ενώ εμπεριέχει πολλούς διαφορετικούς κινδύνους – κάτι που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, με άγνωστα αποτελέσματα γα το μέλλον της (ύφεση, ανεργία κλπ).

Κλείνοντας είναι πιθανόν, στο παράδειγμα μας, η Τράπεζα Β, η οποία για να επιστρέψει με τη σειρά της τα 800 € θα πρέπει να ζητήσει την αποπληρωμή των 640 € από την Τράπεζα Γ, να μην μπορέσει να το επιτύχει – επειδή η Τράπεζα Γ αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα ρευστότητας και αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Στην περίπτωση αυτή, η Τράπεζα Β είναι υποχρεωμένη (υπό ορισμένες προϋποθέσεις φυσικά), να ζητήσει από κάποιον άλλο «πελάτη» της τα 640 € και να δημιουργήσει προβλέψεις ζημιών (επίσης 640 €).

Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ (BoE)

«Με χρήματα που παράγει κανείς μόνος του, μπορεί να αγοράσει ολόκληρο τον κόσμο – αρκεί να παραμείνει απόλυτα μυστική η ταχυδακτυλουργική δημιουργία τους από το πουθενά».

Στην κλασσική οικονομική θεωρία (Adam Smith), όπως επίσης στη θεωρία της υπεραξίας (Karl Marx), ο ρόλος των χρημάτων αντιμετωπιζόταν με τέτοιον τρόπο, σαν να επρόκειτο για «συνάλλαγμα» σε χρυσά νομίσματα – ενδεχομένως και για χαρτονομίσματα, τα οποία όμως είχαν αντίκρισμα σε χρυσό. Επομένως, οι πάσης φύσεως επενδύσεις ήταν τότε μόνο δυνατές, κατά τη συγκεκριμένη θεωρία, όταν στηρίζονταν στις προηγούμενες αποταμιεύσεις των πολιτών – στη συσσώρευση χρημάτων δηλαδή είτε από τον ίδιο τον επενδυτή, είτε από αυτούς που τυχόν του δάνειζαν τα πραγματικά χρήματα των αποταμιεύσεων τους (είναι ο μοναδικός τρόπος ουσιαστικά για να αποφεύγονται οι «χρηματοπιστωτικές φούσκες» και να παραμένει υγιής η επενδυτική διαδικασία).

Εν τούτοις, αντίθετα με όσα πιστεύονταν τότε, η Τράπεζα της Αγγλίας ιδρύθηκε το 1694 από τον ιδιώτη W.Patterson, ως μία ιδιωτική κεντρική τράπεζα με το δικαίωμα της «παραγωγής» χρημάτων από το πουθενά – με την άδεια του άγγλου βασιλιά Wilhelm III, ό οποίος έδωσε το δικαίωμα στον W.Patterson να εκτυπώνει και να θέτει σε κυκλοφορία τα νόμιμα αποδεκτά από όλους χαρτονομίσματα. Στη βάση λοιπόν των αποθεμάτων χρυσού, τα οποία οδηγήθηκαν στην Τράπεζα της Αγγλίας με τη βοήθεια της έκδοσης μετοχών, δημιουργήθηκαν πολλαπλάσιας αξίας «πλαστά» χαρτονομίσματα – τα οποία τέθηκαν στην κυκλοφορία δια μέσου των έντοκων δανείων που χορηγήθηκαν.

Με τον τρόπο αυτό εισέρευσαν νέα χρήματα στον προϋπολογισμό του βασιλιά, ο οποίος ουσιαστικά ενέκρινε το σχέδιο, την «απάτη» καλύτερα του Patterson, επειδή ευρισκόταν σε πολύ μεγάλη οικονομική ανάγκη. Το παράδοξο στην όλη διαδικασία ήταν το ότι ο βασιλιάς (στη συνέχεια το κράτος), χρεώθηκε απέναντι σε μία ιδιωτική τράπεζα με ποσά που τοκίζονταν – με αποτέλεσμα να είναι απόλυτα εξαρτημένος από την Τράπεζα της Αγγλίας, στην οποία ο ίδιος είχε προηγουμένως δώσει το δικαίωμα να παράγει χρήματα (προφανώς, εάν τα χαρτονομίσματα δεν είχαν τη βασιλική εικόνα, η οποία δημιουργούσε εμπιστοσύνη στους Άγγλους, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να τεθούν σε κυκλοφορία και να θεωρηθούν επίσημο ανταλλακτικό μέσον).

Ένα επόμενο «παράδοξο» ήταν αναμφίβολα το ότι, κάτω από τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις, τα χρήματα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν στην αγορά μόνο μέσω της παροχής δανείων – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια των αυξανομένων κρατικών χρεών. Η αποπληρωμή τώρα του δημοσίου χρέους δεν είναι «αξιωματικά» εφικτή εντός ενός τέτοιου πιστωτικού συστήματος, το οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα, αφού η ποσότητα των χρημάτων, σε μία ανάλογη περίπτωση, θα μειωνόταν ευθέως ανάλογα με τον περιορισμό των χρεών – με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν τα απαιτούμενα χρήματα, τα «ανταλλακτικά μέσα» δηλαδή στο «κυκλοφοριακό σύστημα» της Οικονομίας, η οποία τότε θα κατέληγε σε ύφεση (Deflation).

Όταν λοιπόν «απαιτεί» κάποιος, όπως στο σημερινό παράδειγμα της Ελλάδας, την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της με 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις και με το βασικό επιτόκια της ΕΚΤ, με αυτό δηλαδή που δανείζονται οι εμπορικές τράπεζες, έρχεται αντιμέτωπος με τη «καρδιά» του χρηματοπιστωτικού συστήματος – το οποίο ζει από τα δάνεια και πλουτίζει από τους τόκους.Εκτός αυτού η σημερινή υπερχρέωση της Δύσης, εάν δεν συμβεί κάτι άμεσα, θα οδηγήσει μάλλον σε μία πιστωτική συρρίκνωση – η οποία θα προκαλέσει παντού αφενός μεν μία καταστροφική ύφεση, αφετέρου μία τεράστια ανεργία, με αποτελέσματα που είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθούν (ενδεχομένως οδυνηρά ακόμη και για το ίδιο το νομισματικό μας σύστημα, μετά από 300 σχεδόν χρόνια λειτουργίας του).

Συνεχίζοντας στο θέμα μας είναι λογικό ότι μία τόσο ισχυρή τράπεζα, όπως η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας τότε, μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την Πολιτική – αφού μία ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα ουσιαστικά αποφασίζει για ποιο σκοπό μπορούν να δοθούν χρήματα (δάνεια) στο κράτος και για ποιόν όχι. Από την άλλη πλευρά το κράτος είναι υποχρεωμένο, έτσι ώστε μπορεί να πληρώνει τα συνεχώς αυξανόμενα τοκοχρεολύσια των δανείων του, να αυξάνει διαρκώς τη φορολόγηση των «υπηκόων» του ή/και να μειώνει τις δαπάνες λειτουργίας του – κάτι που βέβαια δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται επ’ αόριστον.

Περαιτέρω, ο ιδιωτικός «χαρακτήρας» της τράπεζας της Αγγλίας ήταν ανέκαθεν «τραπεζικό μυστικό» – ενώ το πορτραίτο του βασιλιά, καθώς επίσης η υπογραφή του στα χαρτονομίσματα, δημιουργούσαν την εσφαλμένη εντύπωση πως επρόκειτο για μία κρατική κεντρική τράπεζα, καθώς επίσης για κρατικά χρήματα. Ακριβώς για το λόγο αυτό, ο νόμος για την ίδρυση της ψηφίστηκε με απόλυτη μυστικότητα από το Κοινοβούλιο, κρυμμένος στην κυριολεξία μέσα σε ένα άλλο νομοσχέδιο – το οποίο αφορούσε τα επιτρεπόμενα φορτία των καραβιών (αποτελώντας μία υποπαράγραφο του, η οποία δεν έγινε αντιληπτή από κανέναν).

Ολοκληρώνοντας ακόμη και μέσα στο 20ο αιώνα, τυχόν ερωτήσεις των βουλευτών της κατά τα άλλα δημοκρατικής αυτής χώρας, σε σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Τράπεζας της Αγγλίας, παρέμεναν αναπάντητες από την εκάστοτε κυβέρνηση της – ενώ «τυπικά» κρατικοποιήθηκε το 1948 (αν και κανείς δεν είναι σίγουρος για αυτό).

Τέλος, η Τράπεζα της Σουηδίας, η οποία ιστορικά ιδρύθηκε λίγο πριν από την Τράπεζα της Αγγλίας, ήταν επίσης μία ιδιωτική τράπεζα – με την άδεια «παραγωγής» χρημάτων από το πουθενά. Η ονομασία δε του νομίσματος της (Σουηδική Κορώνα) έδινε την ίδια εσφαλμένη εντύπωση – ότι επρόκειτο δηλαδή για μία κρατική κεντρική τράπεζα, η οποία εξέδιδε και κυκλοφορούσε κρατικά χρήματα.

Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ Η.Π.Α. (FED)

Το σύστημα της ομοσπονδιακής τράπεζας (Fed) είναι το κεντρικό νομισματικό σύστημα των Η.Π.Α. – αποτελούμενο από το συμβούλιο των κυβερνητών (Board of Governors), από δώδεκα τοπικές «Federal reserve banks», καθώς επίσης από έναν μεγάλο αριθμό τραπεζών-μελών και άλλων οργανισμών. Επειδή οι τράπεζες-μέλη είναι ταυτόχρονα οι συνιδιοκτήτες της ομοσπονδιακής, ενώ η γενική διεύθυνση της διορίζεται από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, το ομοσπονδιακό σύστημα «θεωρείται» εν μέρει ιδιωτικό και παράλληλα κρατικό.

Παρά το ότι όμως το κογκρέσο της υπερδύναμης, στο οποίο αναφέρεται η Fed όσον αφορά τις δραστηριότητες της, καθώς επίσης τα σχέδια της για τη νομισματική πολιτική, έχει τη δικαιοδοσία να αλλάζει τους νόμους, οι οποίοι αφορούν την κεντρική τράπεζα, τόσο η καθημερινή λειτουργία της, όσο και οι εκτελεστικές αποφάσεις της, δεν απαιτούν τη συμφωνία του κογκρέσου ή του προέδρου των Η.Π.Α.

(α)  Ιστορική αναδρομή: Το 1790, με πρωτοβουλία του τότε αμερικανού υπουργού οικονομικών, ιδρύθηκε η πρώτη εθνική τράπεζα των Η.Π.Α. (First National Bank of the United States). Η άδεια λειτουργίας της πρώτης αυτής κεντρικής τράπεζας της υπερδύναμης, έληξε το 1811 και δεν ανανεώθηκε – μία νέα αίτηση παραχώρησης άδειας, το 1836, απορρίφθηκε, με αποτέλεσμα να λειτουργήσει ξανά η τράπεζα το 1863, όπου της δόθηκε η έγκριση.

Στο τέλος του 19ου αιώνα η αμερικανική οικονομία βίωσε μία από τις μεγαλύτερες χρηματοπιστωτικές κρίσεις στην ιστορία της, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τις χρεοκοπίες πολλών τραπεζών – καθώς επίσης τις πολλαπλές διακυμάνσεις του νομισματικού της συστήματος. Έτσι, το 1900 δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την ίδρυση μίας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας, όπως φαίνεται από τα λόγια του J.Schiff, στην ομιλία του ενώπιον του εμπορικού επιμελητηρίου της Νέας Υόρκης “Εάν δεν αποκτήσουμε μία κεντρική τράπεζα, η οποία να μπορεί να ελέγχει τις πιστώσεις, τότε η χώρα μας θα βιώσει τον πλέον έντονο, βαθύ και καταστροφικό «πανικό χρημάτων» στην ιστορία της”.

Το κογκρέσο των Η.Π.Α. αποφάσισε λοιπόν το 1907, μετά το τέλος της τότε μεγάλης οικονομικής κρίσης, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα σίγουρο, έμπιστο και σχετικά ευέλικτο τραπεζικό σύστημα – με την ίδρυση της «Εθνικής Μονεταριστικής Επιτροπής», η οποία είχε την εντολή να ερευνήσει το αμερικανικό τραπεζικό και νομισματικό σύστημα, έτσι ώστε να διαπιστώσει τα προβλήματα του, καθώς επίσης να προτείνει τις καλύτερες λύσεις. Η πρόταση της επιτροπής ήταν η ίδρυση ενός οργανισμού, ο οποίος να επιβλέπει τις τράπεζες, να ελέγχει τις πιστώσεις, καθώς επίσης να προλαβαίνει τόσο τις νομισματικές, όσο και τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις – ή, έστω, να μειώνει τις καταστροφικές συνέπειες τους.

Έτσι ιδρύθηκε το 1913 η Fed, από ένα καρτέλ ιδιωτικών τραπεζών και με ένα νομοθετικό διάταγμα, το οποίο ψηφίστηκε στις 23. Δεκεμβρίου – λίγο πριν από τα Χριστούγεννα δηλαδή, με στόχο να διατηρηθεί το δυνατόν μυστικότερο το ακριβές περιεχόμενο του (ιδιαίτερα το ιδιοκτησιακό καθεστώς, όπως συνέβη και με την Τράπεζα της Αγγλίας). Το διάταγμα της ομοσπονδιακής κεντρικής τράπεζας δίνει ακόμη και σήμερα τη δυνατότητα στη Fed να «παράγει» χρήματα, χωρίς την υποχρέωση αντικρίσματος – έτσι ώστε να μπορεί, για παράδειγμα, να δανείζει έντοκα την αμερικανική κυβέρνηση (Fractionalreserve banking).

Η ομοσπονδιακή τραπεζική νομοθεσία προέβλεπε ένα σύστημα από πολλές τοπικές κεντρικές τράπεζες, καθώς επίσης από ένα επταμελές διοικητικό συμβούλιο – με τις εμπορικές τράπεζες που δραστηριοποιούνταν σε όλες τις Πολιτείες να υποχρεώνονται στη συμμετοχή τους στο ομοσπονδιακό σύστημα, ενώ τις υπόλοιπες, τις τοπικές δηλαδή, να μην έχουν ανάλογη υποχρέωση. Για τα μερίδια τους στην κεντρική, οι τράπεζες-μέλη λάμβαναν ένα σταθερό μέρισμα ύψους 6% ετησίως, χωρίς όμως να συμμετέχουν στα κέρδη. Η πρόταση για την ίδρυση της κεντρικής τράπεζας στις Η.Π.Α., της Fed δηλαδή σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, προερχόταν από τον Γερμανό P.M.Warburg – μέτοχο της ιδιωτικής τράπεζας Warburg του Αμβούργου, καθώς επίσης της Kuhn, Loeb & Co της Νέας Υόρκης.

Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, ο «πατέρας» του νεοφιλελευθερισμού και ο «μέντορας» του M.Friedman, του «ηγέτη» δηλαδή της νεοφιλελεύθερης σχολής του Σικάγου, η οποία επιβάλλεται σήμερα στον πλανήτη απολυταρχικά, ήταν Αυστριακός – όπως ο Γερμανός δικτάτορας του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Ο «εμπνευστής» του Friedman ήταν λοιπόν οFriedrich von Hayek – τις θεωρίες του οποίου «ασπάζεται» και η σημερινή καγκελάριος της Γερμανίας, η κυρία Merkel. Επίσηςπρέπει να υπενθυμίσουμε τη «ναζιστική» ιστορία της τράπεζας των τραπεζών, της BIS – μέτοχοι της οποίας είναι κεντρικές τράπεζες και ιδιώτες επενδυτές.

Κλείνοντας, ο P.M.Warburg έγινε μέλος του συμβουλίου της Fed και αντιπρόεδρος της, μετά από πρόταση του προέδρου Wilson- ο οποίος αργότερα είπε, σε σχέση με το τραπεζικό σύστημα, το γνωστό μας: «Υπάρχει μία δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεκτική, τόσο διασφαλισμένη, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, που καλά θα κάνουν να προσέχουν όσοι και όταν μιλούν εναντίον της».

(β)  Η τραπεζική «πράξη» (banking act) του 1935: Η Fed αντιμετώπισε έντονη κριτική για τη στάση της στην οικονομική κρίση του 1929. Οι διοικητές των τοπικών ομοσπονδιακών τραπεζών διετέλεσαν ένα σημαντικό ρόλο τότε, αφού μπορούσαν να αποφασίζουν σε σχέση με την πιστωτική/νομισματική πολιτική, χωρίς να δίνουν σημασία στις αποφάσεις του επταμελούς συμβουλίου – γεγονός που οδήγησε τα δύο «αντίπαλα στρατόπεδα» σε μεγάλες συγκρούσεις.

Έτσι, το 1935 το κογκρέσο ψήφισε μία καινούργια νομοθεσία (Emergency Banking Act), η οποία επέτρεπε αποκλειστικά και μόνο στη Fed να ελέγχει το ύψος των δανείων που ενέκριναν οι τράπεζες-μέλη, να προσέχει τις εξωτερικές συναλλαγές τους, να μπορούν οι τράπεζες-μέλη να ιδρύουν υποκαταστήματα σε όλες τις Πολιτείες, να τους απαγορεύονται οι χρηματιστηριακές συναλλαγές, να μην πληρώνουν τόκους για τις καταθέσεις όψεως των πελατών τους (!) κλπ.

(γ) Οι «πράξεις» του 1977 και 1978: Οι επαφές μεταξύ της Fed και του κογκρέσου ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70. Το γεγονός αυτό άλλαξε με τις παραπάνω νομοθετικές πράξεις, οι οποίες περιόρισαν σημαντικά την ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας. Έκτοτε, η κεντρική τράπεζα είναι δύο φορές το χρόνο υποχρεωμένη να ανακοινώνει υπεύθυνα τα σχέδια της, σε σχέση με τη «μονεταριστική» πολιτική που ακολουθεί.

(δ)  Η νομοθεσία για τον μονεταριστικό έλεγχο του 1981: Με τη συγκεκριμένη πράξη επετράπη, μεταξύ άλλων, στις ομοσπονδιακές τράπεζες, να μπορούν να επενδύουν όχι μόνο σε τίτλους του δημοσίου των Η.Π.Α., αλλά και σε ομόλογα άλλων χωρών. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, στις Η.Π.Α. όλες οι μεγάλες τράπεζες είναι υποχρεωμένες να συμμετέχουν στη Fed, ενώ η μεγαλύτερη Federal Reserve Bank είναι αυτή της Νέας Υόρκης – η οποία είναι και η μοναδική που επενδύει στο εξωτερικό.

(ε)  Ο προβληματικός «ρόλος» της Fed: Σε πλήρη αντίθεση με το αμερικανικό σύνταγμα, το κογκρέσο «παρέδωσε» στην ομοσπονδιακή τράπεζα το αποκλειστικό δικαίωμα του κράτους να «τροφοδοτεί» με χρήματα την οικονομία του – παρά την αντίθετη άποψη πολλών αμερικανών προέδρων στο παρελθόν, οι οποίοι είχαν προειδοποιήσει για τους κινδύνους της συγκεκριμένης απόφασης.

Ανεξάρτητα από όλα αυτά δημιουργείται σκόπιμα σε όλους εμάς η λανθασμένη εντύπωση ότι, η Fed είναι ένας κρατικός οργανισμός. Το σωστό είναι ότι η ομοσπονδιακή τράπεζα υπόκειται μεν σε μία ορισμένη «επιρροή» του κράτους, αλλά οι ιδιοκτήτες της είναι κυρίως κάποιες ιδιωτικές μεγάλες τράπεζες – μέλη της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας.

Μέσω της αδιανόητης ουσιαστικά «εκχώρησης» του αποκλειστικού δικαιώματος της δημιουργίας χρημάτων στη Fed, το αμερικανικό δημόσιο είναι συνεχώς πιο εξαρτημένο από το σκοτεινό «σύστημα» της παραγωγής χρημάτων από το πουθενά – υποχρεωμένο να χρεώνεται έκτοτε με διαρκώς μεγαλύτερα ποσά, για τα οποία πρέπει να πληρώνει όλο και περισσότερους τόκους.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι, σχεδόν το ίδιο χρονικό διάστημα που ιδρύθηκε η Fed, εισήχθη ο φόρος εισοδήματος στις Η.Π.Α. – μέσω του οποίου το κράτος επιβαρύνει τους φορολογούμενους πολίτες, με την πληρωμή των χρεών του στους κεντρικούς τοκογλύφους. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως, παρά το ότι έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια  από την υιοθέτηση του φόρου εισοδήματος στις Η.Π.Α., δεν έχει ψηφισθεί ακόμη νόμος που να επιτρέπει τη συγκεκριμένη φορολόγηση.

Συνεχίζοντας, στα «πλαίσια» της λειτουργίας της Fed συμπεριλαμβάνεται η χρηματιστηριακή κατάρρευση του 1929, οι κερδοσκοπικές φούσκες πριν και μετά από το 1929, καθώς επίσης οι σημερινές, οι οποίες ουσιαστικά οφείλονται στις συνεχώς αυξανόμενες ποσότητες χρημάτων που διοχετεύονται στις αγορές – έτσι ώστε να κερδίζουν διαρκώς περισσότερα οι «τοκογλύφοι», αφού τοκίζουν όλο και περισσότερα χρήματα, τα οποία δεν διαθέτουν καν. Στα ίδια «πλαίσια» τοποθετείται και η απόφαση της Fed το 2005, με βάση την οποία δεν δημοσιεύονται πλέον στοιχεία σε σχέση με την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί (ο κανόνας του χρυσού έχει καταργηθεί το 1971) – οπότε οι αριθμοί που κατά καιρούς αναφέρονται, βασίζονται αποκλειστικά και μόνο σε εκτιμήσεις.

Τα νέα δολάρια που δημιουργούνται συνεχώς από το πουθενά, ιδιαίτερα οι τεράστιες ποσότητες που τέθηκαν στην κυκλοφορία τελευταία, με τα πακέτα στήριξης των τραπεζών ή με τα αντίστοιχα για την ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας, έχουν δημιουργηθεί από την αγορά των συνεχώς περισσοτέρων ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου από τη Fed – για τα οποία το κράτος θα πρέπει να πληρώνει διαρκώς περισσότερους τόκους.

Το γεγονός αυτό αφενός μεν θα εντείνει την υπερχρέωση της υπερδύναμης (ήδη πλησιάζει στο 100% του ΑΕΠ της), αφετέρου θα εμποδίζει τις κυβερνήσεις της στο μέλλον να διαθέτουν χρήματα για τις ανάγκες των αμερικανών Πολιτών, οι οποίοι με τη σειρά τους θα επιβαρύνονται (λεηλατούνται) με συνεχώς μεγαλύτερους φόρους – κάτι που ξεφεύγει εντελώς από τα πλαίσια της λογικής, αφού επιτρέπεται σε μία αχόρταγη τραπεζική ολιγαρχία να «απορροφάει» τον «πλούτο των εθνών», οδηγώντας τον πλανήτη στις φλόγες.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Θα μπορούσε να προτείνει κανείς την κατάργηση των κεντρικών τραπεζών -  αφού «σηματοδοτούν» μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, αντίστοιχη με αυτήν της «κομμουνιστικής σχολής», ενώ έχουν συμβάλλει αρνητικά σε πολλές «διαδικασίες» (ο ρόλος της Τράπεζας της Ελλάδας στην κρίση δανεισμού της χώρας μας, όπως επίσης αυτός των υπολοίπων κεντρικών στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ, είναι αρκετά «σκοτεινός»).

Έτσι όμως θα δινόταν το δικαίωμα στις εμπορικές τράπεζες να κατευθύνουν αυτές πλέον την οικονομική ζωή μας – ενώ θα επιτρεπόταν στο αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς του A.Smith να καθορίζει «αυτόματα» τα επιτόκια, εξισορροπώντας τη ζήτηση με την προσφορά, καθώς επίσης τις απαιτούμενες ποσότητες χρήματος, για την ανεμπόδιστη ανταλλαγή των αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ των ανθρώπων.

Δυστυχώς όμως ο βρετανός οικονομολόγος είχε κάνει ένα μεγάλο λάθος, «υιοθετώντας» το «trickle down effect» – σύμφωνα με το οποίο ο πλούτος θα μοιραζόταν αυτόματα από πάνω προς τα κάτω, όταν οι πλούσιοι θα κάλυπταν όλες τις ανάγκες τους. Η αναδιανομή των εισοδημάτων δεν λειτούργησε ανάλογα και δημιούργησε τεράστιες ανισότητες (ειδικά όπου προωθείται τοΔΝΤ) – οπότε δεν είναι δυνατόν πια να την εμπιστευθούμε αποκλειστικά και μόνο στο αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς.

Προφανώς βέβαια δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στον κανόνα του χρυσού, αφού οι υφιστάμενες ποσότητες του ευγενούς αλλά ουσιαστικά άχρηστου μετάλλου, σε σχέση με τις σημερινές παγκόσμιες χρηματικές ροές, είναι αδύνατον να καλύψουν τις ανάγκες μας. Θα μπορούσαμε φυσικά να υιοθετήσουμε ένα καλάθι νομισμάτων/χρυσού ή να επιτρέπουμε στις εμπορικές τράπεζες να διαθέτουν, να διαφυλάσσουν  και να δανείζουν τόσα χρήματα μόνο, όσες οι αποταμιεύσεις των πολιτών τους. Εν τούτοις, θεωρούμε ότι είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθούν αυτές οι διαδικασίες – πόσο μάλλον όταν τα σημερινά κράτη αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με τις βασικές τους υποχρεώσεις.

Τέλος, δεν μπορούμε να αποφύγουμε το δανεισμό, αφού χωρίς αυτόν είναι αδύνατον να υπάρξει πρόοδος μέσα στο σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας. Χωρίς δανεισμό είναι πολύ δύσκολη η χρηματοδότηση των κεφαλαιουχικών προϊόντων, αυτών καλύτερα που απαιτούν χρόνο «κατασκευής» που υπερβαίνει τα δύο έτη – οπότε η «δυτική υπεροχή» και η πρόοδος της, στηριζόμενη κυρίως σε αυτά τα αγαθά και όχι στα καταναλωτικά, θα έπαυε να υπάρχει.

Επομένως, αυτό που απομένει σε μία «μικτή Οικονομία» ως η καλύτερη «λύση», σε μία οικονομία δηλαδή που πιστεύει σε ένα όσο το δυνατόν μικρότερο κράτος (το οποίο όμως συνεχίζει να έχει στην κατοχή του τις κοινωφελείς και τις στρατηγικές επιχειρήσεις), καθώς επίσης στην ιδιωτική πρωτοβουλία (στην  οποία θα πρέπει να τοποθετούνται όρια διασφάλισης του ελεύθερου ανταγωνισμού, ενώ οφείλει να ελέγχεται), δεν είναι άλλο από την κρατικοποίηση των κεντρικών τραπεζών – με τις εμπορικές να παραμένουν στον ιδιωτικό τομέα.

Οι κεντρικές τράπεζες οφείλουν να είναι εξ ολοκλήρου δημόσιοι οργανισμοί, ανεξάρτητοι από τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα, από τους ιδιώτες επενδυτές, καθώς επίσης από τις κυβερνήσεις – αποτελώντας τον τέταρτο πυλώνα της κρατικής εξουσίας.Δίπλα στις τρείς ανεξάρτητες εξουσίες, στην εκτελεστική (κυβέρνηση), στη νομοθετική (κοινοβούλιο) και στη δικαστική, οφείλει να προστεθεί η νομισματική εξουσία – ένας δημόσιος θεσμός δηλαδή, ο οποίος να έχει το προνόμιο, το αποκλειστικό δικαίωμα καλύτερα της δημιουργίας των νόμιμων και αποδεκτών μέσων ανταλλαγής: των εκάστοτε χρημάτων και νομισμάτων.

Με τον τρόπο αυτό θα είχε τη δυνατότητα το κράτος να δανείζεται άτοκα – με μέτρο φυσικά και υπό τον διαρκή έλεγχο των υπολοίπων τριών εξουσιών, καθώς επίσης των Πολιτών του. Έτσι θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα, όσον αφορά τις ανάγκες του συνόλου της κοινωνίας – ενώ θα είχε τη δυνατότητα να κατευθύνει ορθολογικότερα την ποσότητα χρήματος (επίσης τα βασικά επιτόκια κλπ), χωρίς να δημιουργούνται οι κερδοσκοπικές φούσκες, οι  υφέσεις και οι  πληθωρισμοί από τις μανιοκαταθλιπτικές, αχόρταγες «αγορές».

Στην αμερικανική χρηματοοικονομική ιστορία έχουν υπάρξει πολλά εντυπωσιακά παραδείγματα, τα οποία αποδεικνύουν ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, σύμφωνα με αρκετούς οικονομολόγους. Εν τούτοις όμως, αφενός μεν η επιρροή της βρετανικής αποικιοκρατικής δύναμης, αφετέρου το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα (οι διεθνείς τοκογλύφοι), «τορπίλιζαν» κάθε φορά τις προσπάθειες των κυβερνήσεων να το επαναφέρουν.

Το αποτέλεσμα ήταν να παραμένουν τόσο οι Η.Π.Α., όσο και ο υπόλοιπος κόσμος, κάτω από τη δικτατορία του καρτέλ των πολυεθνικών τραπεζών, μετόχων των κεντρικών και υπό την ηγεσία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών της Βασιλείας – μίας ιδιωτικής ουσιαστικά τράπεζας, με κρυφό μετοχολόγιο, όπως πολλές άλλες κεντρικές, στην οποία κανένα δικαστήριο, καμία κυβέρνηση και κανένα κράτος δεν επιτρέπεται να επέμβει, ελέγχοντας τις δραστηριότητες της.

Όπως έχουμε αναφέρει δε χαρακτηριστικά, εάν θελήσει να επισκεφθεί κανείς τα 18όροφα κεντρικά, απομονωμένα και «μυστικοπαθή» γραφεία της, δίπλα από το σιδηροδρομικό σταθμό της Βασιλείας, οφείλει να γνωρίζει ότι εισέρχεται σε διεθνές έδαφος – αφού η Ελβετική αστυνομία

ΟΙ GOLDMAN SACHS, JP MORGAN, DEUTSCHE BANK ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ: ΕΠΕΝΔΥΣΤΕ ΣΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ!

Και αφού ξετίναξαν τις οικονομίες των εθνών με τη "φούσκα" των στεγαστικών και τα "παράγωγα(derivatives) προϊόντα με τα οποία "μόλυναν" τις παγκόσμιες χρηματιστηριακές αγορές ωθώντας τη φούσκα του νομισματικού κλασματικού συστήματος να σκάσει με πάταγο, τώρα οι ανώμαλοι, παιδόφιλοι, σάτυροι, σεληνιασμένοι τραπεζίτες προτείνουν στους επενδυτές τους:

Τζογάρετε στους θανάτους!!! Το νέο παράγωγο που είναι της μόδας αυτή τη στιγμή και το οποίο "πουλάει σα ζεστή τυρόπιτα" είναι τα προϊόντα "θανάτου". Βάσει των συνταξιοδοτικών αποθεμάτων ανά χώρα, οι επενδυτές(ζόμπι πορωμένοι πουλημένοι στο χρήμα) ενθαρρύνονται να επενδύσουν σε προϊόντα που πληρώνουν είτε αν ζήσει πέραν του αναμενομένου η ...γρία ή ο γέρος αλλά και αν πεθάνει πρόωρα! Το τζογάρισμα βέβαια γίνεται στο αν πεθάνεις στην αναμενόμενη ώρα. Οπότε ο εκάστοτε επενδυτής(πούστης από κούνια και διανοητικά νεκρός) θα βγάζει λεφτά σε περιπτώσεις μαζικών θανάτων...

Το καζινοχρηματιστήριο δηλαδή σε συμπαιγνία με τον αρχιδολοφόνο δρακόπουστα Σιν παίζει στη ρουλέτα τις ζωές των ανθρώπων, ευχόμενο να πεθάνουν όσο το δυνατόν περισσότεροι για να αποκομίσει περισσότερα κέρδη! Και επειδή αυτό είναι μακροπρόθεσμο υπό φυσιολογικές συνθήκες, να γιατί επισπεύδεται με μύριους τρόπους η βιολογική εξόντωση μέσω οικονομικής ανέχειας, χιλιάδων ανθρώπων. (άλλος ένας λόγος δηλαδή πέραν των γνωστών μας)

Ναι, δεν κάνετε λάθος, κάποια τέρατα ποντάρουν στο θάνατό σας, στο θάνατο του παππού σας, της γιαγιάς σας, του πατέρα και της μητέράς σας. Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε(;), αυτός είναι ο αρρωστημένος δυστοπικός πλανήτης που οραματίζεται ο δρακόπουστας Ελ Σεντάι, YHVH και το κακό συναπάντημα. Ένας πλανήτης αντιπροσωπευτικός της ανώμαλης βοθρώδους πυώδους αρρωστημένης φύσης και νοοτροπίας του τέρατος αυτού που τον γαμάγανε μικρό και βγάζει τώρα όλα του τα αρρωστημένα συμπλέγματα. Ο ψεύτης κλέφτης και απατεώνας. Ο ...καλός θεούλης... των τραπεζιτών και όλων αυτών των "καλών και ευυπόληπτων" όντων. Σκατά έχει μέσα του, σκατά τα κάνει και έξω, ο αρχιφρενοβλαβής.

Η ΕΒΡΑΙΟΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΙΑΤΑΖΕΙ: Ο ΧΡΥΣΟΣ ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΩΣ ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑ! ΞΕΔΙΠΛΩΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΔΟΛΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΑΡΠΑΓΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ...

gold as collateral


Βάσει του άρθρου που επισυνάπτεται, καθώς και της ανωτέρω παρουσίασης, γίνεται προφανές ότι τα όσα έχουν αποκαλυφθεί από την Ο.Ε.Α. και το παρόν ιστολόγιο περί αρπαγής του χρυσού από όλα τα κράτη πλανητικώς είναι και επισήμως(!!!) πραγματικότητα!

Η Εβραιοπαϊκή Ένωση ζητά επιτακτικώς, τα αποθέματα χρυσού των PIIGS να χρησιμοποιηθούν ως αντίκρυσμα(collateral) προς τους χρεώστες. Με την ομόφωνη απόφαση της 24/5/2011 από τα μέλη της επιτροπής του Ευρωκυνοβουλίου για θέματα νομισματικής και οικονομικής φύσεως(ECON), οι αντίδικοι θα μπορούν να δεχτούν το χρυσό ως αντάλλαγμα για πιθανές διεκδικήσείς τους.

"Yesterday’s unanimous agreement by the European Parliament’s Committee on Economic and Monetary Affairs (ECON) to allow central counterparties to accept gold as collateral, under the European Market Infrastructure Regulation (EMIR), is further recognition of gold’s growing relevance as a high quality liquid asset. This vote reinforces market demand for a greater choice of assets that can be used as collateral to meet margin liabilities."

Και αν για την Ελλάδα ισχύει το "ουκ αν λάβεις παρά του μή έχοντος" μιας και τα ελαχιστότατα αποθέματα χρυσού της χώρας βρίσκονται ήδη στην Ελβετία(κατά συνέπεια για τους "ψαγμένους", βρίσκονται ήδη στη Σελήνη) και ανέρχονται επισήμως στους 111,5 τόνους χρυσού, οι οποίοι και να υπήρχαν διαθέσιμοι θα κάλυπταν 3,7 δις ευρώ εκ των επισήμων 300 δις ευρώ εξωτερικού χρέους(ενώ βάσει του προδοτικού μνημονίου που υπέγραψαν οι γαμημένοι της Βουλής των εβραιομογγόλων, τα υποθετικά αυτά αποθέματα έχουν ήδη αρπαχτεί από τους δανειστές μας!!! ), για τις άλλες χώρες PIIGS τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Ιταλία διαθέτει επισήμως(;) 2,451.8 τόνους χρυσού(!!!) και ακολουθούνε οι: Πορτογαλία με 382.5 τόνους και η Ισπανία με 281,6 τόνους.

Οπότε όπως γνωρίζετε εσείς οι φίλοι του ιστολογίου, θα μαζέψει γερό "κομπόδεμα" και πάλι ο αρχιμαλάκας του διαστήματος. Και οι Πορτογαλία Ισπανία και Ιταλία αντί για χρυσό, θα έχουν στα θησαυροφυλάκια τους χαρτιά άνευ αντικρύσματος. Αν έχετε κάποιον ιταλό γνωστό, τρίψτε του στη μούρη την επίσημη απόφαση του εβραιοκυνοβουλίου και δώστε του κανά ευρώ να φάει καμιά τυρόπιτα... γιατί όσο κάθονται όλοι τους και κάνουν ...ειρηνικές διαμαρτυρίες, οι απατεώνες προδότες πολιτικοί τους και η πουτάνα Ε.Ε. με τα αστεράκιά της, τους παίρνουν το ίδιο ειρηνικά και άνευ αντιστάσεως ό,τι έχουν και δεν έχουν και στο τέλος θα μείνουν με τα σώβρακα και αν...

Κουβέντα για αυτή την απόφαση βέβαια από οποιοδήποτε μέσο, είτε ηλεκτρονικό είτε ΜΜΕ. Τσιμουδιά! Εδώ ταιριάζει ο τίτλος "Ενώ εσύ κοιμόσουν...

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ......ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΑΣΤΕ !!!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ......ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΑΣΤΕ !!!

Ο Παπανδρέου πριν γίνει πρωθυπουργός δήλωνε ότι το ΔΝΤ σε όποια χώρα πηγαίνει της «κόβει το μέλλον», ότι την «καταδικάζει στην υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση», ότι δε θα προχωρούσε ποτέ σε διαπραγμάτευση για να έρθει το ΔΝΤ στην Ελλάδα (Παπανδρέου, συνέντευξη στο «ΤVXS», 9/6/2009).

Μάλιστα, κατηγορούσε το ταμείο γιατί «το ΔΝΤ λέει πάγωμα μισθών. Εγώ λέω όχι, πρέπει να στηρίξουμε τα μεσαία, ιδιαίτερα τα χαμηλότερα στρώματα» (Παπανδρέου, 28/5/2009).

Αλλά και στην αρχή της πρωθυπουργικής του θητείας δήλωνε: «Πρώτα απ' όλα, δεν υπάρχει περίπτωση (...) να προσφύγουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» (Παπανδρέου, 13/1/2010).

Ομως, ο ίδιος άνθρωπος μερικούς μήνες αργότερα άρχισε να παρουσιάζει το ΔΝΤ σαν... τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου!

Στο πλαίσιο ενός απίθανου ρεσιτάλ «συνέπειας», στις 11 Φλεβάρη του 2010, δήλωνε από τις Βρυξέλλες:

«Πρώτα απ' όλα, να ξέρετε ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη από καιρό ζητήσει τη συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (...) Εμείς θα είμαστε πρόθυμοι και θα είναι και χρήσιμη αυτή η συνεργασία μας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (...). Πρώτα απ' όλα, όχι προ μηνός, αλλά προ διμήνου και εγώ ζήτησα προσωπικά από τον Ντομινίκ Στρος - Καν την αρωγή του (...) Είμαι σε άμεση επαφή με τον Ντομινίκ Στρος - Καν και, χωρίς αμφιβολία, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως ξέρετε, έχει αντιμετωπίσει πολλαπλώς τέτοιου είδους κρίσεις, βέβαια εκτός Ευρωζώνης».

Λίγο αργότερα, σε συνεδρίαση του υπουργικού του συμβουλίου, τον Απρίλη του 2010, δήλωσε: «Η αλήθεια όμως είναι ότι, εκεί που δεν είχαμε τίποτα, τώρα (σ.σ.: με το ΔΝΤ) έχουμε ένα ασφαλές καταφύγιο»!

Ολα αυτά σημαίνουν πολύ απλά ότι πριν την επισημοποίηση της υπαγωγής της Ελλάδας στον λεγόμενο «μηχανισμό στήριξης» υπήρξε μια πολύμηνη προεργασία ώστε να αρχίσει να «συνηθίζει» ο ελληνικός λαός στη σκέψη της απόβασης του ΔΝΤ στην Ελλάδα.

Οτι όλα ήταν προαποφασισμένα και ότι ο Παπανδρέου απλώς προσποιείτο.

Οτι το παραμύθι ήταν εξ αρχής φτηνό και ανάξιο.

Η δε φτηνή και ανάξια «προσποίηση» του κ. Παπανδρέου θυμίζει τα λόγια του Αμερικανού συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, του Kurt Vonnegut, ο οποίος επέμενε: «Είμαστε αυτό που προσποιούμαστε, γι' αυτό πρέπει να προσέχουμε τι προσποιούμαστε».

Μ.Κ.Ο. (Μπιζνες Καλα Οργανωμενες)

Θελεις να τα οικονομησεις ????? Ωραια γινε κολλητος με ενα κυβερνητικο
στελεχος και φτιαξε και εσυ μια Μ.Κ.Ο. (Μπιζνες Καλα Οργανωμενες)
Την ωρα που υποτιθεται η χωρα βουλιάζει το υπουργειο εξωτερικων
χρηματοδοτησε τις κατωθι Μ.Κ.Ο.:

500.000¤ Στον διεθνη οργανισμό γαλλοφωνιας
35.000¤ στην πρεσβεια του Τελ-Αβιβ για προγραμμα ειρηνικης προσέγγισης
με τους παλαιστηνίους
1.000.000¤ στην επιτροπή Ινδικου Ωκαιανού για την κλιματικη αλλαγή
150.000¤ στο ιδρυμα φουλμπραιτ.
ΜΚΟ Αρκτουρος αγνωστο ποσο
ΜΚΟ Του Σπ Φλογαιτη και Παμπουκη για νομοθετικες ρυθμίσεις στο Αζερμπαιζαν
ΜΚΟ ΙΝΑ ΑCADEMY που εχει παρει πολλα εκατομμυρια, για μετεκπέδευση
στελεχων στη Γεωργια
κ.λ.π. κ.λ.π.

 ( πηγη ελευθεροτυπια 20-02-2011 σελ 26)

διαυγεια .gr:
Ειναι το site που ειναι υποχρεωμενα ολα τα υπουργεια να δημοσιευουν τα
εξοδα τους. Ολα πλην του MAΞIMOY.

Ξαφνική υποστήριξη των ΗΠΑ στη χώρα μας για το Καστελόριζο

Ξαφνική υποστήριξη των ΗΠΑ στη χώρα μας για το Καστελόριζο – Η πρεσβεία τους στην Αθήνα απέ­στειλε στις 17 Σεπτεμβρίου 2010 στο υπουργείο Εξωτερικών έγγραφο που επιβεβαιώνει τις ελληνικές θέσεις

Του Αλέξανδρου Τάρκα (Εκδότης του Περιοδικού “Άμυνα & Διπλωματία”)

Έγγραφη αναγνώριση των ΗΠΑ για τα όρια της υφαλοκρηπίδας στο Κα­στελόριζο, δηλαδή στη θαλάσσια πε­ριοχή που κατεξοχήν αμφισβητείται την τρέχουσα περίοδο από την Τουρκία δι­αθέτει η ελληνική κυβέρνηση.

Το Καστελόριζο αποτελούσε, τους τελευ­ταίους μήνες, ένα από τα κυριότερα θέμα­τα των αδιαφανών συζητήσεων των πρω­θυπουργών Γ. Παπανδρέου και Ρ. Ερντογάν, καθώς η πλήρης κατοχύρωση της υφαλο­κρηπίδας του συγκεκριμένου νησιού ανοί­γει τον δρόμο για την ένωση των αποκλει­στικών οικονομικών ζωνών (ΑΟΖ) της Ελλάδας και της Κύπρου και για την εκμετάλλευ­ση κοιτασμάτων φυσικού αερίου.

Η αλλαγή στάσης της Ουάσινγκτον, η οποία από την εποχή του «Βυθίσατε το Χόρα» το 1976 και την κρίση του Μαρτίου του 1987 τηρούσε ουδετερότητα για την υφαλοκρηπίδα, απο­κτά βαρύνουσα σημασία εν όψει των τελι­κών αποφάσεων του πρωθυπουργού για τον διάλογο με την Αγκυρα, αλλά και εν όψει της πιθανής επίσκεψης της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κλίντον στην Αθή­να σε δύο εβδομάδες.

Στο Καστελόριζο

Σύμφωνα με έγκυρες διπλωματικές πηγές, η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας απέ­στειλε στις 17 Σεπτεμβρίου 2010 ρηματική διακοίνωση στο υπουργείο Εξωτερικών με την οποία επιβεβαιώνει, με τον πιο κατηγο­ρηματικό τρόπο, τις ελληνικές θέσεις για το ανατολικό όριο της υφαλοκρηπίδας του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελόριζου. Η επίδοση του επίσημου διπλωματικού εγ­γράφου ήταν το επιστέγασμα των, επί δίμη­νο, «τριγωνικών» υπηρεσιακών συνεννοήσεων μεταξύ της ελληνικής πλευράς, των στελεχών της αμερικανικής πρεσβείας της Αθήνας και των προϊσταμένων τους στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Οι σχετικές συζητήσεις είχαν ξεκινήσει στα μέσα Ιουλίου, όταν το ειδικό ωκεανο­γραφικό σκάφος «Ναυτίλος» θα εγκαινία­ζε τριμηνιαίο κύκλο ερευνών στην ανατολι­κή Μεσόγειο. Το «Ναυτίλος» (R/V Nautilus) χρηματοδοτείται και χρησιμοποιείται από τους αμερικανικούς φορείς Institute for Exploration (IFE), Ocean Exploration Trust (OET) και Center for Ocean Exploration and Archaeological Oceanography (COEAO), κα­θώς και από το Πανεπιστήμιο του Ροντ Αϊλαντ (URI). Πέρα από την αμιγώς επιστημο­νική εργασία, τα συμπεράσματα του «Ναυτί­λου» μελετώνται και από το ειδικό συμβούλιο της νέας Σύμβασης για τη θάλασσα των Ηνωμένων Εθνών. Σε πρώτη φάση, είτε λό­γω άγνοιας είτε λόγω εσκεμμένης υποβάθ­μισης των πολιτικών ζητημάτων Ελλάδας-Τουμκίας, η αμερικανική πλευρά ενημέρω­σε ότι σχεδίαζε να πραγματοποιήσει έρευνα νότια και νοτιοανατολικά του Καστελόριζου, χωρίς να διαθέτει σχετική άδεια από την ΕΧΑΕΘ, τη διυπουργική «Επιτροπή Χορή­γησης Αδειών Ερευνών Θαλάσσης». Τα μέ­λη της ΕΧΑΕΘ εξέτασαν με ιδιαίτερη προσο­χή το ζήτημα όχι μόνον λόγω της σημασίας του Καστελόριζου, αλλά και επειδή δημοσι­εύματα του 2006 επέκριναν τον επικεφαλής του ερευνητικού προγράμματος του «Ναυ­τίλου» δρα Ρ. Μπάλαρντ, ωκεανογράφο και απόστρατο του Ναυτικού των ΗΠΑ.

Το υπουργείο Εξωτερικών υπογράμμι­σε προς την αμερικανική πρεσβεία ότι δεν θα επέτρεπε στο «Ναυτίλος» να διενεργήσει έρευνες χωρίς την άδεια των ελληνικών αρ­χών, καθώς το προτεινόμενο σχέδιο περιε­λάμβανε και περιοχές της υφαλοκρηπίδας της χώρας μας. Γι’ αυτό τον λόγο η Αθήνα αξίωσε τη μετατόπιση των ερευνών ανατολικά, δηλαδή σε περιοχές μέσα στα όρια της τουρκικής υφαλοκρηπίδας. Προς τον σκοπό αυτό, τα αρμόδια στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών προσδιόρισαν, με τις συγκεκρι­μένες γεωγραφικές συντεταγμένες, το ανατολικό όριο της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ζήτησαν το ερευνητικό σκάφος να κι­νηθεί δυτικότερα από τη νοητή γραμμή του ορίου. Πραγματικά, λίγες ημέρες αργότερα, η αμερικανική πρεσβεία αποδέχθηκε τις ελ­ληνικές απόψεις με την αναγραφή των συ­ντεταγμένων, όπως και του όλου ιστορικού των εκατέρωθεν απόψεων, στη σημαντική ρηματική διακοίνωση.

Η ατολμία των κυβερνήσεων.

Με εξαίρεση -πάλι καλά- τους επίσημους χάρτες της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού, καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να αξιοποιήσει το πλεονέκτημα της επίσημης κατάθεσης των ορίων της υφαλοκρηπίδας και των ορίων των χωρικών υδάτων μας στον ΟΗΕ, όπως ορίζει η Σύμβαση για το Δίκαιο της θάλασ­σας. Κατά καιρούς μάλιστα, διάφοροι πολιτικοί προϊστάμενοι του υπουργείου Εξωτερι­κών άφηναν να διαρρεύσει ότι «δεν θα πέσουμε στην τουρκική παγίδα (!) της οριοθέτη­σης», παραδεχόμενοι προφανώς ότι δεν είχαν το θάρρος αντιμετώπισης της Αγκυρας. Εκτός από το πρόσφατο ανέλπιστο δώρο της ρηματικής διακοίνωσης των ΗΠΑ (με­τά τη γνωστοποίηση των γεωγραφικών συντεταγμένων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από τους υπηρεσιακούς παράγοντες του υπουργείου Εξωτερικών), η κυβέρνηση Κα­ραμανλή είχε κάνει ένα παρόμοιο «μισό βήμα». Τον Νοέμβριο του 2008, όταν το νορ­βηγικό ερευνητικό σκάφος «M/V Ostervold» πραγματοποιούσε μελέτες στο Καστελό­ριζο βάσει τουρκικής άδειας, η ελληνική πλευρά απέστειλε στην κυβέρνηση του Οσλο έγγραφο με τη γνωστοποίηση των ορίων της υφαλοκρηπίδας. Σε εκείνο το έγγραφο αναγράφονταν οι γεωγραφικές συντεταγμένες πέντε σημείων που καθορίζουντη γραμ­μή οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας από το νοτιοανατολικό άκρο των χωρικών υδά­των του Καστελόριζου.

Εφημερίδα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΣΕΛ.3 (24.01.2011)